Soms word ik helemaal gestoord van mezelf. Van mijn uitstelgedrag, van de chaos in mijn kop, van het onvermogen om iets structureel aan te pakken. Ik laat vervelende taken opstapelen tot een onoverzichtelijk geheel, waar ik dan weer slecht van slaap, waardoor ze nog onmogelijker lijken op te lossen. Maar wat is het nu precies waar ik steeds zo op stukloop? Data en uren. Wachtwoorden. Codes. Alles met cijfers. Vraag me gerust naar de eerste drie letters van mijn nummerplaat, maar elke keer moet ik nadenken over de drie getallen. Ik heb zelfs een halfjaar rondgereden met twee verschillende platen. HVK-561 en HVK-516. Nooit gezien. Tot er op een ochtend twee agenten me er op kwamen attenderen. Een mevrouw in Oostende kreeg mijn parkeerboetes. Vond ze niet tof.
Ik zie het niet, nummers. Het is informatie die mijn brein categoriek lijkt te weigeren. Iets met linker- en rechterhersenhelften, zegt de wetenschap. Die ene helft is behoorlijk actief, maar dat sluit niet uit dat ik me zo’n ongelofelijke oen voel als ik weer eens de mist in ga en twijfel over mijn pincode. En ik had het ergens opgeschreven…maar waar?
Is daar geen afkorting voor? Een label? Iets dat duidelijk maakt dat je mij niet moet vragen je boekhouding te doen? Of wie je de back-up code van je bitcoins beter niet toevertrouwt? Is er een stichting voor cijferblindheid? Voor mensen met een bluts voor wiskunde? Met praatgroepen en feestelijke bijeenkomsten, waar niemand komt, want iedereen heeft de datum en uur verkeerd genoteerd.
Die linker hersenkwab mag dan wat traag zijn, maar moest u nood hebben aan totaal zinloze feitjes, vreemde hersenspinsels of compleet van de pot gerukte theorieën, dan mag u me bellen. Als ik nu mijn eigen telefoonnummer nog eens wist…