Overpelt
Vandaag al de achtste aflevering van de reeks die
Jo Ruffini maakte over de inhoud van zijn
Radiomuseum, dat op aanvraag bezocht kan worden. Vandaag gaat het over de grammofoon.
De Duitser Emile Berliner vond in 1887 het horizontaal schrijfsysteem voor grammofoonplaten uit. Hij was toen 36 jaar. Door zijn uitvinding werd de kwaliteit van de platen en van de inhoud beter en werd het dupliceren en persen van platen kinderspel, vergeleken met de wasrollen. De concurrentie met de wasrol en met de
diamond disk van Edison, beide met diepteschrift, kon beginnen. De twee systemen bleven langs elkaar verkocht worden tot ongeveer 1930. Toen moesten ze het afleggen tegen het Berlinersysteem.
Voor het afspelen van de Diamond Disk had Edison de “Diamond Disc Phonograph” ontwikkeld, een wonder van technisch raffinement met een aan de motor gekoppeld mechanisme dat de weergever naar het midden van de plaat bewoog. Het voordeel hiervan was dat er praktisch geen slijtage van de groef optrad, terwijl dit bij Berliner wel het geval was. De grammofoons van Berkiner waren wel eenvoudiger van uitvoering, en dus goedkoper.
Om de Diamond Disk afspeeltechniek beter te kunnen bewonderen heb ik in het museum een Diamond Disc Phonograph gedeeltelijk ontmanteld. De boven afgebeelde grammofoon die volgens het Berlinersysteem platen kan afdraaien is een type 1 van het merk Deutsche Grammophon, met het “His Masters Voice"-hondje als logo op de zijkant. Hij kwam rond 1915 op de markt. Ook het afgebeelde kindergrammofoontje hieronder draait plaatjes af volgens het Berliner systeem. De afgebeelde Kosmograph met elektromotor dateert van het eind van de twintiger jaren van vorige eeuw. Hij kan volgens het Berlinersysteem het geluid opnemen en weergeven op zeer dunne celluloidplaten.
(Wordt vervolgd).