"Echt gebeurd", zo laat een lezer weten die op het kerkhof in Eksel een bijzonder avontuur, gelukkig met goede afloop meemaakte:
"Vanmiddag waren we op het kerkhof in Eksel. Alles rustig, sereen… tot de natuur ook bij mij begon te roepen. Gelukkig stond er daar een toiletgebouwtje. Dus ik naar binnen, doe mijn ding, niks aan de hand."
"Plots begint iemand aan de deur te rammelen, en even later hoor ik klak! – alle deuren dicht. Denk ik nog: “Amai, dat was precies wat enthousiast afgesloten.” Klaar met m’n werk, doe ik de wc-deur open... maar de buitendeur van het gebouw? Dicht. Op slot.
Daar zat ik dan, opgesloten op het kerkhoftoilet. Magda, mijn vrouw, intussen ergens tussen de zerken aan het wandelen, totaal onwetend. Maar ge weet: ik blijf altijd kalm. Dus ik pak m’n gsm, bel Magda — maar ja, die had haar telefoon thuis laten liggen.
Dan maar de gemeente van Hechtel gebeld. Helaas, daar waren ze al naar huis voor het weekend. Intussen hoorde ik Magda buiten rond het toiletgebouw lopen en proberen binnen te geraken. Ik begon wat harder te praten zodat ze wist dat ik niet “naar de overkant” was, maar gewoon opgesloten zat.
Tijd voor zwaarder geschut: 101 bellen. De politie nam het gelukkig serieus “We sturen iemand om u te bevrijden, meneer.” Ondertussen had Magda al mensen aangesproken, en iemand kende weer iemand die op de gemeente werkt… een heel netwerk werd in gang gezet.
Na een klein half uurtje hoorde ik eindelijk een sleutel in het slot. De man, een medewerker van de gemeente, die me opgesloten had, kwam me weer bevrijden. Hoe hij wist dat ik vastzat? Geen idee — via de politie of via dat dorpsgeruchtencircuit.
Net toen ik buitenstapte, belde de politie nog om te checken of ik bevrijd was. “Ja hoor, missie geslaagd.”
Uiteindelijk hebben we er vooral goed mee gelachen. Ik zat warm en droog, Magda had wat spanning in haar wandeling, en de politie had weer een goed verhaal voor op de briefing.
En ikzelf zit toch liever voor een uurtje daarbinnen opgesloten dan dat ik voor eeuwig daarbuiten lig bij al die anderen.
Van een lezer die anoniem wenst te blijven