Je houdt me vast zoals hout
een boom vasthoudt.
Stevig.
Je laat me los
zoals
een boom bladeren lost.
Zacht.
Rouw ruist en raast.
Je hoofd zit vol mist
als je iemand mist.
Hier sta je dan alleen in stilte,
met tranen als regen.
Koud en kil.
Maar met je ogen gesloten
en handpalmen open,
kom ik weer heel even
dicht bij jou gekropen.
(foto Josh Vandijck - naar aanleiding van Allerheiligen schreef Mille Vermeulen er dit gedicht bij)