Overpelt

"Happy New Year!" mailt Nathalie Ta Nana Swinnen vanuit China. "Gelukkig nieuwjaar allemaal! Hopelijk is 2008 door jullie beter ingezet dan hier in China.
Het begon eigenlijk al op het einde van 2007...
De zaterdag voordat het nieuwe jaar werd ingezet, kreeg ik om 3 minuten voor 8 ’s morgens telefoon van mijn collegaatje Wang Ye: “Nana, je moet onmiddellijk komen werken!" Ik antwoordde dat ze zich vergist moest hebben want dat het zaterdag, mijn vrije dag was. Maar neen, er was geen ontkomen aan, ik moest en zou komen werken. Later die dag kreeg ik ook nog te horen dat ik op zondag moest werken, maar toen was de maat vol en wilde ik uitleg.  Wat bleek nu: in China zou het normaal zijn en door de regering zou opgelegd worden dat je het weekend voor een vrije dag moet opgeven als vervanging voor die vrije dag? Hallo? Heb je daar ooit van gehoord? Wat betekent dan nog een ‘vrije’ dag?
Dat was één en oudejaarsavond is twee!!  Normaal gezien zou ik met mijn vriendinnetje Adèle samen iets gaan eten, maar toen ik bij haar arriveerde had zij ineens een ander plan: een bezoekje aan ‘Window of the world’. Dat is een park waar alle belangrijke gebouwen over de wereld in miniatuur zijn nagebouwd, een soort Madurodam. Aanvankelijk had ik geen bezwaar maar toen we daar aankwamen, bleek ineens heel China een inkomticketje te willen. Totaal geïrriteerd door het drummen en wringen, trekken en duwen van de plaatselijke Chineesjes konden we een lange tijd later ‘Windows of the world’ betreden. We hadden deze helse tocht doorstaan om de nieuwjaarsshow van het park bij te kunnen wonen, maar toen we eindelijk binnen waren was de show natuurlijk al een tijdje bezig en bovendien hadden we een veel te dure inkom moeten betalen. Dat plan werd dus van de baan geveegd waardoor we vijf uur in de kou en met verschrikkelijke honger op het pleintje van de Eiffeltoren hebben gestaan - het enige dat we konden bezichtigen. En dat allemaal om een vuurwerk te zien met amper vijf ‘ploefkes’.  Zelfs het vuurwerk van Overpelt is spannender! ;.)  Toch bleef ik nog vol goede moed want we zouden na afloop nog een pub opzoeken, maar toen het dan eindelijk zover was, werd ook dit idee ineens weggetoverd. 
Om 2 minuten over middernacht zijn we dan maar aan onze helse trip naar huis begonnen. Dat was misschien nog het meest verschrikkelijke van de avond, want we hebben meer dan 2 uur op een taxi moeten wachten omdat die drummende Chineesjes ineens ook allemaal terug naar huis wilden.
Nieuwjaarsdag zelf dan was er één van ‘kamerplantgehalte’...  Een hele dag binnen zitten en wachten op ‘the big party’ van het bedrijf die avond. Het eten was heerlijk maar wat er volgde nadat de alcohol naar het hoofd was gestegen, is eigenlijk niet om over naar huis te schrijven. Mijn collega Sanny werd in zijn ‘ukkie’ gezet voor honderden collega’s, en lol dat ze daar hadden... maar Nana kon hier compleet niet mee lachen en is dan vertrokken. Zo zie je wat er gebeurt als in ons bedrijf de remmen eens los gelaten worden!
Gelukkig kon ik de volgende dagen ver wegvluchten naar Hongkong.  Daar beleefde ik momenten om eeuwig te koesteren. Ik mocht overnachten bij een traditionele familie uit Tuen Mun. Deze mensen hadden weinig, maar gaven me veel meer liefde en warmte dan al de mensen hier in het bedrijf samen. Zo hadden ze bijvoorbeeld geen verwarming, wat normaal is hier in China, maar in plaats daarvan dansten we ons met z’n allen warm.
Ook deden ze heel veel moeite om me zo veel mogelijk te laten zien.  Ik bezocht onder andere de Avenue of Stars, waar sterren op de grond staan met de handafdrukken van beroemdheden, de ‘Wet Market’ waar kippen en vissen bloederig voor je neus werden geslacht, Old Village waar je nog de nostalgie van vroeger kon opsnuiven en Gold Coast, een prachtig wit zandstrand met palmbomen, waar we naar de ondergaande zon hebben liggen staren, zoooo romantisch...Het waren supergezellige en warme dagen die het harde leven van het bedrijf even deden vergeten.
Veel liefs
Nana"