Morgen trekken de drie vakbonden naar Brussel voor een gemeenschappelijke actie tegen de plannen die op de onderhandelingstafel liggen bij de regeringsvorming.. "Het is blijkbaar geen Kerstmis voor iedereen! Ze serveren ons een pakket sociale achteruitgang, en eens te meer zijn het de werknemers en de meest kwetsbaren die de rekening zullen betalen. Ondertussen blijven de allerrijksten uit de wind. We komen in actie om de sociale afbraak af te wenden. Op 13 december komen we samen in Brussel. We laten niet toe dat rechtse politici onze rechten opofferen op het altaar van besparingen en winst”, klinkt het bij de vakbonden.
Maar niet iedereen is gelukkig bij deze actie. De werkgevers zijn traditioneel tegen stakingen en vakbondsacties. Unizo Limburg reageert deze keer. Terwijl de onderhandelingen slabakken en we wellicht geen nieuwe federale regering als kerstcadeau mogen verwachten, voeren de vakbonden morgen actie in Brussel om ‘de sociale afbraak af te wenden’.
Ondernemersorganisatie UNIZO kijkt vol ongeloof hoe de realiteitszin meer en meer lijkt te ontbreken bij de vakorganisaties.
“Het aantal faillissementen piekt, jobs verdwijnen en de economische vooruitzichten zijn somber maar bij elk voorstel om hier iets aan te doen, volgen er acties. Op een moment dat we nood hebben aan een daadkrachtige hervormingsregering om ons land weer op het juiste spoor te krijgen, is het een bijzonder slecht idee om olie op het vuur te gieten”, stelt Bart Lodewyckx, gedelegeerd bestuurder UNIZO Limburg.
“Op vijf jaar tijd zijn de loonkosten met een vijfde gestegen. We verliezen concurrentiekracht tegenover onze buurlanden en de grote bedrijven trekken weg. Elk gewerkt uur kost een Belgisch bedrijf vijf euro meer dan wat hun concurrenten in Nederland, Frankrijk en Duitsland betalen”, zegt Bart Lodewyckx. “We kampen met een torenhoog begrotingstekort, hebben bij de hoogste lasten op arbeid ter wereld, en onze ondernemers verdrinken in administratie en regeldruk. De nood is hoog om al deze werven aan te pakken. Er liggen goede voorstellen op tafel, maar de onderhandelaars geraken moeilijk vooruit. Om het allemaal nog een beetje erger te maken, gooien de vakbonden wat olie op het vuur met actiedagen en opruiende pamfletten. Dit gebrek aan urgentiegevoel en realiteitszin is onbegrijpelijk.”
“