Dr. Kasper Bormans is auteur en onderzoeker en werd afgelopen jaar baron.
Welke internationale gebeurtenis is je bijgebleven?
Beelden van spelende kinderen tussen oorlogspuin. Te midden van vernietiging blijven zij spelen, lachen, bewegen. Dat contrast is pijnlijk en hoopvol tegelijk. Het herinnert ons eraan dat het leven, zelfs onder de zwaarste omstandigheden, zoekt naar ruimte om mens te blijven.
Wat is je het afgelopen jaar in Leopoldsburg opgevallen?
Wat mij in Leopoldsburg bijzonder raakte, was hoe generaties elkaar hier echt ontmoeten. Afgelopen zomer gingen we met een klas op bezoek bij een woonzorghuis op wandelafstand. De kinderen hadden kleurrijke ballonnen bij, en plots veranderde het hele straatbeeld. Bewoners kwamen naar buiten, voorbijgangers bleven staan. Het was zo’n eenvoudig moment, maar het bracht iets groots teweeg—zelfs Terzake kwam er een reportage over maken. Het toonde hoe nabijheid en ontmoeting letterlijk kleur kunnen brengen in het samenleven.
Welke persoon heeft je geraakt?
Dat is Madeleine, een vrolijke dame van 97 die ik geregeld ga bezoeken in het woonzorghuis in mijn achtertuin. Zij is één van de vele gelukkige bewoners daar, maar haar levenshouding blijft me bij. Ondanks haar leeftijd kijkt ze met mildheid en humor naar het leven. Je wandelt er altijd een beetje lichter weer buiten. Zij toont dat ouderdom niet het einde is van vreugde, maar soms net de verdieping ervan.
Wat vond u het afgelopen jaar het beste op radio, tv of andere media?
Op televisie raakte me het gesprek met psychiater Dirk De Wachter—mijn supervisor—over zijn nieuwe boek Wachten. Zijn pleidooi om het wachten opnieuw te waarderen, biedt een mooi en nodig tegengewicht voor onze overhaaste maatschappij. Het is een uitnodiging om niet alles te willen oplossen, maar aanwezig te blijven bij wat zich aandient.
Wat zijn uw wensen voor het nieuwe jaar?
Mijn wens is dat we nog meer inzetten op het verbinden van generaties. Het is mijn droom dat we op maatschappelijk niveau elk tienjarig kind minstens één positieve ontmoeting kunnen bezorgen met een onbekende oudere. Zo’n ontmoeting kan iets blijvends nalaten—aan beide kanten—en ons helpen om anders naar ouder worden, zorg en samenleven te kijken.