Dit jaar zou Beringen FC 100 jaar zijn geworden. Begonnen in 1924 als mijnclub, geëindigd in 2002 door een fusie met KVV Vigor Beringen, nu KVK Beringen. De herinneringen aan de gouden dagen van Beringen FC worden nog altijd levendig gehouden via verschillende sociale mediakanalen. Zo is er de Facebookgroep Beeringen FC 522 van Eric Claes. Hij organiseert volgende week zaterdag een eerste bijeenkomst voor oud-spelers in dit jubileumjaar. Apotheose wordt een viering en tentoonstelling in de COR Koersel op zaterdag 7 december 2024. Met de Internetgazet Beringen brengen we elke maand een interview rond de voormalige Beringse mijnclub. Vandaag schuiven we aan tafel bij Jef Christiaens (°1944) en Vic Vleugels (°1936), twee Paalse keepers uit den goeie ouwen tijd.
Jef heeft een lange carrière in het voetbal achter de rug: eerst als keeper bij Beringen (1958 tot 1964 en 1965 tot 1967) en verschillende andere ploegen en nadien als trainer. Hij bleef actief als trainer tot zijn 76ste. "Ik ben begonnen met Beringen FC, als kadet en scholier, we speelden toen al verschillende keren kampioen. Dankzij mijn broer Roger, die niet zo goed speelde, kreeg ik de kans om in de eerste ploeg te komen. Onze Roger trainde niet, ik daarentegen trainde elke dag extra. Ik liep elke dag door de holle wegen en ik sprong dan naar iedere tak, hup...hup. Ik was altijd aan het trainen. Als ik thuis kwam van de put, deed ik mijn jogging aan en mijn vrouw bracht me dan naar Scherpenheuvel en dan liep ik terug, zo'n twintig kilometer en dan 's avond nog de echte voetbaltraining".
Vic wordt geboren in Paal maar verhuist op 12-jarige leeftijd, als zijn vader sterft, naar Hulst-Tessenderlo.
"Mijn nonkel Rik, de broer van mijn pa, werd mijn voogd. Ik wilde toen gaan voetballen in Hulst maar nonkel Rik was een grote supporter van Beringen en zo ben ik dan bij Beringen FC begonnen. Ik heb er gespeeld als keeper van 1946 tot 1965. Dat waren mooie tijden. Ik heb nog een anekdote: in 1965 werd mijn derde kind geboren en het was toen de gewoonte dat de kinderen meteen na de geboorte in de kliniek werden gedoopt. Ik moest die zondag spelen en onderweg naar het ziekenhuis in Mol, stopte ik in een café in Ham. Ik ben niet meer in Mol geraakt!".
Jef en Vic werkten beiden als mijnwerker. De voetballers kregen er extra faciliteiten om te trainen. "We kregen elke dag lekker eten. Heel veel eten zelfs", lacht Jef.
Mooiste moment.
"Het jaar dat we kampioen speelden in Tweede in 1962, dat was toch wel fenomenaal. Dat seizoen was mijn beste. Ik heb niet zoveel matchen gespeeld eigenlijk in mijn carrière. Beringen had toen veel keepers, het was altijd vechten voor een plaats. Als het erom te doen was, om erin te blijven, dan kende men Vic Vleugels wel om de kastanjes uit het vuur te halen. Mijn allebeste match was in tweede klasse in Diest. Dat jaar was ik aan het bouwen en zaterdag was ik op de bouw aan het werken. Iemand van het bestuur had mijn zien werken en klepte dat aan de voorzitter. Ik kreeg op mijn donder van hem en hij dreigde mij uit te ploeg te zetten als ik een slechte wedstrijd zou spelen. Maar het werd één van mijn beste wedstrijden ooit. Na de match mocht ik van de voorzitter altijd werken", lacht Vic.
"Het seizoen 63-64 was natuurlijk fantastisch toen we vice-kampioen werden", vertelt Vic nog.
"Na een uitwedstrijd stopten we met de bus ergens onderweg in een dancing. Dan mocht er een danske geplaceerd worden. Maar veel spelers bleven aan de toog hangen", herinnert Jef zich nog. Talenten
"Louis Voordeckers was voor mij één van de grootste talenten. Hij was klein maar eentje met karakter", zegt Jef. "Gust Geens, Henri Reymen en Flor Meuris uit mijn generatie, daar had ik wel bewondering voor", vertelt Vic.
Dat Beringen FC niet meer bestaat, doet beide keepers uiteraard pijn maar de herinnering blijft. Jef heeft nog enkele mappen met krantenknipsels en foto's, het zijn mooie en dankbare herinneringen.
"Het was toch wel een iconische club uit vorige eeuw", besluiten Vic en Jef. (Tekst en foto's Hans Put -Met dank aan Eric Claes)