Achter de toog vind je Koen en Cássia, een duo dat al veertien jaar lang met hart en ziel zorgt voor hun klanten.

Het verhaal van Het Torenhuis begint niet met grootse plannen, maar met een toevalstreffer en vooral veel goesting.
Koen: “Het café heeft echt een hele geschiedenis. Heel vroeger is dit gebouw nog een schooltje geweest, nadien was het bakkerij Hamblok. Franciscus Van Herck - ze noemden hem ‘broer’ - hield het hier nadien open als café, tot hij vanwege gezondheidsproblemen moest stoppen. Na enkele jaren gesloten te zijn heeft mijn zus het café overgenomen. Ik werkte toen op den Emgo maar hielp haar al in het café op drukke momenten. En toen ze elders ging werken vroeg ze of ik het wou overnemen. Met de geruchtenmolen dat Emgo zou sluiten heb ik toegehapt. En zo is dat allemaal begonnen. Ondertussen doe ik dit al sinds de zomer van 2011 - officieel sinds november 2011 - en ik blijf het doen tot de plateau uit mijn handen valt.”

De warme glimlach achter de bar komt van Cássia, afkomstig uit Natal, een stad in Brazilië vlak bij de evenaar. Koen leerde haar kennen toen hij op reis was.
Cássia: “In Brazilië heb ik ook altijd in de horeca gewerkt. Dat zit gewoon in mij. Ik doe het graag. Ja, het is soms zwaar, maar het geeft ook veel terug. Hier is het een gezellig café, en dat maakt het de moeite waard.”
Toen Cássia uiteindelijk naar België kwam, werkte ze eerst mee in het café, en niet veel later besloten ze samen door te zetten.
Koen: “We zijn getrouwd, gescheiden, en we komen nog altijd goed overeen. We doen dit samen. Het café is een beetje ons kind geworden.” Cássia lacht: “We vormen nog altijd een goed team. Soms maken we ruzie, maar dat hoort erbij — zoals bij elk koppel, getrouwd of niet.”

Het Torenhuis is geen doorsnee café. Hier vind je geen harde muziek of felle lichten, maar een warme sfeer waar iedereen welkom is.
Koen: “Het is een klein café, met veel vast volk. Iedereen kent iedereen. Als er eens wat woorden vallen, dan praten ze een paar weken niet, en daarna zitten ze weer samen aan tafel. Het is echt een familie hier.”
Cássia vult aan: “Onze klanten zijn zoals kinderen soms. Ze kibbelen, maar ze kunnen niet zonder elkaar. En wij proberen altijd iedereen weer te laten praten. Dat is wat het Torenhuis is: een plek waar mensen samenkomen.”

In de zomer is het terras van Het Torenhuis dé plek om te zitten. Zodra de zon zich laat zien, stroomt het plein vol. “Dan is het café ineens minstens twee keer zo groot,” zegt Koen. “We beginnen al vroeg, Cássia doet open, ik kom tegen de middag helpen, vanaf een uur of drie draaien we samen door en vanaf zes uur doe ik het alleen, tenzij het echt heel druk is. Soms in de zomer met een jobstudent erbij, maar meestal gewoon met ons twee. We hebben ons ritme gevonden.”
’s Winters wordt het wat rustiger, en dan heerst er die typische dorpscafésfeer, waar een pint, een koffie en een goed gesprek genoeg zijn.
“We doen geen grote feestjes meer,” vertelt Koen. “Vroeger wel, maar het is hier te klein, en onze vaste klanten komen op de eerste plaats. Die moeten altijd hun plek hebben.”

Na veertien jaar is Het Torenhuis uitgegroeid tot een vaste waarde in Lommel. De stamgasten vinden er gezelligheid en herkenning, en nieuwe bezoekers voelen zich er al snel thuis.
Koen: “We hebben veel mensen zien komen en gaan. We hebben meestal een ouder cliënteel, dus we hebben ook al wel veel mensen verloren… maar dat hoort erbij. Elke dag brengt hier wel een nieuw verhaal.”
En de toekomst? Koen glimlacht: “Er is voorlopig geen opvolging, maar ik blijf het doen zolang ik kan. Tot de plateau uit mijn handen valt!”