Pas heb ik zo’n flyer in de bus gevonden met de mededeling dat in Hapert (Nederland) weer zo’n beurs gaat plaatsvinden over alles wat ‘kenners’ paranormaal noemen. De organisatoren moeten mijn gegevens ergens aangetroffen hebben en blijkbaar zijn ze daar behoorlijk van onder de indruk geraakt. Hebben ze eruit afgeleid dat ik me eveneens met gemak tussen de dwalende en andere geesten in hogere spirituele sferen beweeg? Ik krijg immers € 25 korting als ik er een stand wil bemannen. De verleiding om een lange pastelkleurige jurk aan te trekken en erheen te trekken, gewapend met iets dat voor een toverstaf kan doorgaan, wordt schier onweerstaanbaar. ‘Chel geneest het wel!’ Klinkt goed, toch?
Een paar jaar geleden heb ik in het Turnhoutse – Schorvoort heette de wijk, geloof ik – een kennis naar het spreekuur van zo’n paranormale dwalm vergezeld. Ze had graag zekerheid over het buitenhuizig gedrag van haar partner en dacht die te vinden bij een louche figuur die daar ergens in een heel mooi huis woonde. Alléén durfde ze niet. De kerel vroeg zonder verpinken 1.500 frank voor één sessie. Het enige wat hij nodig had was een pasfoto van de verdachte. Hij haalde een soort kettinkje uit de bovenzak van zijn hemd en slingerde dat een paar keer heen en weer over de foto. Intussen, zo stelde ik vast, hield hij mij scherp in het oog. “Hij heeft geen andere relatie”, sprak hij vervolgens ernstig. Met een blik die van grote achterdocht getuigde, wendde hij zich tot mij. ‘Of ik soms ook paranormaal begaafd was?’ Ik heb hem verzekerd dat zulks – ofschoon ik na een avondje stappen wel eens vreemde visioenen kreeg – geenszins het geval was. De dame bij me wou graag weten of haar relatie voor de nabije toekomst ook nog safe zat. “Mevrouw, ik behandel maar één vraag per sessie”, zei hij. “Anders moet ik u meer aanrekenen. En de BTW dan nog.” Alsof die charlatan een BTW-nummer had!
Op een TV-station heb ik al een paar keer een mens bezig gezien dat met een flair alsof ze spruitjes in een vergiet kapte, gesprekken voerde met overleden mensen, in het bijzijn van hun familieleden. Tranen met tuiten natuurlijk! Goeie televisie!
Aha! Mijn horoscoop in de krant! ‘Een moeilijke dag vandaag’ lees ik. ‘Maar ik kan er me doorheen slaan mits ik voldoende pauzes inbouw en de stress door mijn werk niet onderschat.’ Ik zou er wel eens bij willen zijn als zo’n redacteur die horoscoop aan het schrijven is. Ik vermoed dat die een gigantisch stel duimen heeft. Van het zuigen.
En dat er mensen zijn die daar écht in geloven!
Chel DRIESEN