Daarnet nog gehoord op de een of andere lokale radio: Guus Meeuwis met zijn treinliedje.
En het toeval wil dat ik de laatste maand nog eens een aantal keren met de trein gereisd heb. Eén keer van Hasselt naar Blankenberge en terug: een hele onderneming! En een paar keer naar Leuven. En ik heb er gemengde gevoelens over. Bovendien kan ik je verzekeren dat een trein tegenwoordig helemaal niet meer kedeng kedeng doet. Wel af en toe toet toet. Aan overwegen waar hij voorbij raast. Met eerst een korte en dan een lange oe.. Nou, raast. Het ging beide keren behoorlijk traag daar tussen Mol en Geel.
Wat het gedender en regelmatig geknots betreft, is een treinreis een stuk comfortabeler geworden dan vroeger. Een trein bonkt niet meer. Hij glijdt eerder. Eigenlijk is het best aangenaam reizen. Treinen raken zelden vast in files en als je op weg bent naar een afgesproken medische behandeling, is dat een valabel argument om je auto op stal te laten. Bovendien is sporen aanzienlijk goedkoper dan autorijden voor mensen van mijn leeftijd. Voor € 6,80 reis je het hele land door. Heen en terug! En bovendien kun je een boek lezen terwijl je je verplaatst. Dat is heel wat aangenamer dan je achter je stuur zitten op te winden over die andere chauffeurs, die er hoegenaamd niks van bakken. En toch ben ik geen onvoorwaardelijke fan.
Stel, je wil morgen ook naar Blankenberge. Als je doet wat ik deed, neem je in Lommel eerst de expresbus naar Hasselt. En daar wacht je dan een haf uurtje op de trein naar de kust. Rechtstreeks. Zonder overstappen. Moderne trein overigens. Met twee verdiepingen.
Omdat anderhalf uur wachten op een aansluiting, met een café in de buurt weinig zin heeft, mag het logisch lijken dat ik ter hoogte van Brussel Noord naar een toilet wou. Toilet buiten dienst, hing er op de deur. De volgende wagon dan maar. Pijtjes wezen me de weg naar beneden. Oef! En toen, lieve mensen, ben ik verloren gelopen. Ja, in een trein. Eerst gedesoriënteerd de verkeerde kant op. Dan naar de foute verdieping. Paniek!
Terwijl ik dit schrijf, hangt er op een standaard een Baxter aan me. Op deze treinrit naar Leuven reed die van ons zo gezapig traag tussen Mol en Geel, dat ik de aansluiting naar Leuven miste in Lier.
Te laat voor de behandeling dus. En dat heeft die verpleegkundige me behoorlijk in gepeperd. Toch maar weer met de auto de volgende keer?
Chel DRIESEN