Hou je in stilte bezig. Doe iets nuttigs. Was je handen. Blijf gezond. Zorg voor jezelf en voor je naasten. Neem je verantwoordelijkheid. Heb respect voor anderen. Hou afstand. Bewonder de mensen uit de zorgsector en blijf vooral in uw kot.
Het zijn voor mij min of meer vanzelfsprekendheden, maar als ik in de gebiedende wijs aangesproken word, ga ik van nature extra mijn best doen. Of net totaal het tegenovergestelde, maar nu toch even niet.
Dat gezond blijven bijvoorbeeld heb je niet altijd in de tegenwoordig o zo vaak gewassen en gedesinfecteerde hand. Geen kunst, maar een gunst. Op mentaal vlak is het momenteel af te raden om series als ‘Cordon’ te gaan bingewatchen of maniakaal alle nieuwsberichten te volgen. Alles met mate. Met maten op café gaan is al even uit den boze, maar jezelf thuis bezatten is ook geen oplossing. Ik spreek niet uit ervaring, want ik heb geen bier gehamsterd.
Schrijven doe ik wél uit ervaring. Van een writer’s block is hier geen sprake. Terwijl ik dit noteer, hoor ik net op het nieuws dat Maggy De Block nog alleen videoboodschappen gaat doen, omdat ze dagelijks met veel te veel mensen in contact komt. Ik wou dat ik dat ook kon, maar daar komt letterlijk en figuurlijk niks van in huis. Deze jongen gaat morgen lijfelijk in de Colruyt of de Carrefour zijn boodschappen doen. Om alle misverstanden te vermijden: ik wil groenten, fruit, vlees, aardappelen, (tand)pasta, bier en indien mogelijk wc-papier aanschaffen. We hebben nog een paar rolletjes, maar we zijn nog lang niet zover dat ik in de grootwarenhuizen zelf mijn (grote) boodschappen zal doen. Ik hoop vooral dat Maggy genoeg wc-papier gehamsterd heeft, anders sta ik nogal wantrouwig tegenover haar eerste videoboodschap, zeker omdat ze spreekt over een teveel aan ‘contact’. In haar situatie schiet je natuurlijk weinig op met een paar velletjes. Ach, vermoedelijk heeft ze rolletjes genoeg. Ik ben er gerust in. Maggy heeft het goed voor. Heb respect voor anderen.
Die ‘hou je in stilte bezig’ heb ik zelf verzonnen. Daar ben ik immers goed in, net als in mijn kot blijven en me in van alles en nog wat zorgen maken, al zit dat laatste niet in mijn lijstje gebiedende wijsjes. Ik ben niet alleen. Meer nog, ik voel me tegenwoordig helemaal geen Einzelgänger meer. Nagenoeg iedereen zit momenteel bijna voortdurend thuis en zit vol logische, maar ook soms onverklaarbare angsten. Het heeft iets van mijn autistisch leven.
Toch kom ik nog buiten, zelfs in deze extreme omstandigheden, en niet alleen om te winkelen. Een paar dagen geleden bijvoorbeeld ging ik, op aangeven van mijn groenvingerige vrouw, de tuin omspitten. In het Lommels klinkt dat veel mannelijker: ‘Es goe wa spowwejen ien den hof.’ Eerlijkheidshalve vermeld ik dat onze moestuin amper een dozijn vierkante metertjes telt, maar de klus was geklaard nog voor ik pauzes inlaste, al heb ik dus zelf geen groene vingers. Uiteraard niet, daarvoor was ik ze te vaak. Enkele uren later kon ik niet meer uit mijn zetel vanwege lage rugpijnen, maar na een nachtje (slecht) slapen was het ergste leed weer geleden. Was dat maar met alles zo.
Danny VANDENBERK