De Kleine Zaal van CC De Adelberg zat vanavond tot de laatste stoel gevuld voor het concert van
Meskerem Mees en Carlos Garbin in Bar Dada. Jong en oud publiek vulde de zaal, klaar voor een avond vol ingetogen energie en muzikale verfijning.
Meskerem opende de avond met een glimlach: “We’re going to play some songs tonight.” Ze schakelde al snel over op Engels — “Carlos doesn’t speak Dutch,” lachte ze — en daarmee was de toon gezet: warm, spontaan en zonder omwegen.
(Foto's Stefan Ackx).
Meer foto's.
Het duo bracht in een intieme setting muziek uit
EXIT ABOVE, de voorstelling van
ROSAS / Anne Teresa De Keersmaeker, die Meskerem en Carlos samen met de in 2024 overleden Jean-Marie Aerts - de geluidsarchitect van de legendarische Belgische 80s rockformatie TC Matic - componeerden. Hun set ademde de geest van de blues, met echo’s van Walkin’ Blues en country-achtige gitaarlijnen die perfect samensmolten met Meskerems heldere, soms breekbare stem. De rauwe eenvoud van hun klanken liet de kracht van de muziek voor zich spreken. Hoewel de dans van De Keersmaeker in deze voorstelling ontbrak, was haar geest voelbaar in de muziek. Waar zij in EXIT ABOVE terugkeerde naar wandelen als oergebaar, keerden Meskerem en Carlos muzikaal terug naar de
wortels van de pop en de blues.
Carlos stemde zijn gitaar zorgvuldig na elk nummer, met een glimlach die verraadde hoe nauw hij verbonden was met zijn instrument. Halverwege kondigde het duo iets bijzonders aan: een Spaans-Duitse combinatie. Carlos speelde een zacht ritmisch motief op gitaar terwijl Meskerem in het Duits zong — “a bit strange, but it sounds good,” grapte ze. En dat deed het ook: onverwacht en betoverend.
Carlos vertelde dat dit hun
laatste show van de tournee was, wat het optreden een extra laag van warmte en melancholie gaf. Bij het laatste nummer kondigde Meskerem aan dat het het eerste was dat ze samen schreven — “a magical moment,” noemde ze het. Daarna volgden nog twee extra songs, “want dan hebben we alles gespeeld,” lachte Carlos. “Als we dan nog verder willen, moeten we opnieuw beginnen.”
Voor het slotlied nodigden ze het publiek uit om mee te zingen. De hele zaal deed mee — zittend, zacht wiegend, glimlachend. Een klein, collectief moment van verbondenheid.
Het concert was een
intieme, pure afsluiting van hun tournee: een avond waarop blues, folk en menselijke warmte samenvloeiden in een magische eenvoud.