Neen dat klopt, het is geen vervolg geworden, ik vond dat het verhaal van Alston en Johan, Deus Vult, verteld was. Wat zeker niet wegneemt dat er misschien, ooit, een vierde deel volgt. Die ruimte heb ik alleszins gelaten, en diep binnenin voel ik dat het nog kan, maar het heeft tijd nodig. Ik hoop vooral dat de lezers in mij blijven geloven, ongeacht het verhaal.
Wat heeft het succes van deze drie boeken met je gedaan, want je hebt er ook een prijs mee gewonnen…?
Wat het succes met mij gedaan heeft? Niets, helemaal niets, neen... nu heb ik iets te snel geantwoord. Misschien heeft het me een klein beetje zekerheid gegeven als schrijver en het heeft veel emoties teweeg gebracht, zowel bij mezelf als bij de lezers. Helemaal in het begin heb je angst dat je gewoon met de grond gelijk wordt gemaakt, maar gelukkig vonden de vele lezers het een mooi verhaal, en dat is wat telt. En die prijs… ja, dat was echt wel onverwacht, dat maakt het vele werk goed. Ik kan me niet genoeg bedanken bij diegenen die op mij gestemd hebben.
En dan… dan verwacht de lezer misschien wel iets in ‘dezelfde sfeer’ of ‘tijd’, maar… niet dus: iets totaal anders. Bewust om iets totaal anders te doen? En hoe ben je precies tot dit thema gekomen?
Oei, dat zijn veel vragen. De keuze voor deze setting was bewust, het gaat over Belgen die hun leven in de weegschaal hebben gelegd voor de wereldvrede. Politici nemen een beslissing, sturen vervolgens mannen of vrouwen ergens naartoe, en dan wordt er over gezwegen, en ik vind dat ons land daar veel te licht overgaat. Ik wilde dit verhaal vertellen omdat die mannen dat verdienen. Bij navraag blijkt dan ook dat praktisch niemand op de hoogte is van onze bijdrage in Korea. De titel van deze roman is niet toevallig ‘Vergeten Bloed.’ Het verhaal verdient het om verteld en gelezen te worden.
Zit er ook ergens een persoonlijke betrokkenheid in  dit boek?
Ja, toch wel, Ik heb verschillende gewapende opdrachten in het buitenland uitgevoerd, en woonde jarenlang in Duitsland. Het is dan ook een tikkeltje autobiografisch.
Waarover gaat het precies, zonder uiteraard de clou te verraden?
Mijn sterkte, zo blijkt uit de vele reacties, ligt in de mengeling tussen fictie en non-fictie. Dus de context is echt, maar mijn figuren zijn fictief. Mijn personages, dochters en zonen van de tweede wereldoorlog, groeien op in een moeilijke naoorlogse periode. Ze zoeken allen zelf hun weg en het lot brengt sommigen onder hen middenin een nieuw gewapend conflict, een andere strijd ver van huis. Deze oorlog moest trouwens wat het geweld, de hardvochtigheid en de ontberingen betreft, helemaal niet onderdoen voor het leed in Europa.
En, is dit nu ook de voorbode van een ‘reeks’, of wordt het volgende boek wéér iets héél anders?
Neen, dit verhaal staat op zich, en hier eindigt het ook. Mijn volgende boek zal zich afspelen in onze voormalige kolonie. Momenteel ben ik nog bezig met het lezen van héél veel boeken, zoek ik personen die in Congo hebben gewoond en verslind ik alles wat beschikbaar is op het internet. Ik vind trouwens de fase van het onderzoek bijna net zo prettig als het schrijven zelf.
Hoe lang heb je gewerkt aan dit boek?
Ongeveer twee jaar, alles inclusief. Toen mijn allereerste boek ‘Zoektocht naar Geborgenheid’ op de markt kwam, was ik al enkele maanden druk in de weer met het onderzoek voor dit werk.
Wat hoop je eigenlijk te bereiken met dit boek? Zowel qua inhoud als met verkoop?
Dat is een moeilijke, ik hoop vooral dat mijn lezers gelukkig en tevreden zijn met de aankoop. Weet je, de recensente van mijn uitgeverij kon haar tranen niet bedwingen bij het lezen van het manuscript. Als een persoon oprecht geroerd wordt door mijn verhaal, dat is het allerhoogste. Een mooier compliment kan men mij echt niet geven.
Waar is het verkrijgbaar?
Als je in Lommel woont, breng ik het boek graag langs (lacht), het is online te koop bij de uitgeverij Boekscout www.boekscout.nl en te koop bij de Standaardboekhandel online, en het ligt nu reeds in de Standaardboekhandel van Sofie, in de Kerkstraat te Lommel.
En nog geen klachten gehad van huisgenoten dat je je teveel op het schrijven focust, en misschien wat minder tijd voor hen hebt? Of valt dat best mee?
(lacht) Dat zou je aan mijn lieve echtgenote Heike moeten vragen, maar ik denk wel dat ik een aanvaardbaar evenwicht heb gevonden. Allee, het is te zeggen, dat hoop ik toch.