Kent u de 'Zotte Wyven' nog? De Lommelse Valerie Creemers en Jasmien Hillen uit Leuven hadden zo'n jaar geleden het idee om een rondje Nederland van een kleine 2000 km te fietsen, ten voordele van Kom op tegen Kanker. Die belevenissen hebt u toen kunnen volgen in Internetgazet.
Wel, bij één van die twee 'wyven', Valerie, bleef het na die prestatie kriebelen om nog eens op avontuur te gaan. Maar aangezien Jasmien momenteel zwanger is had ze niet meteen een maatje om haar te vergezellen. Daarom besliste ze om het maar eens solo te proberen. Dat vorige idee was al knettergek, dit was nog een héél stuk gekker!
Haar inspiratie voor de tocht vond ze bij DirtyBoar dat enkele weken geleden met een nieuwe gravelroute op de proppen kwam: de Transbelgian. Een route van 520 kilometer die vertrekt van het laagste punt (Oostende) tot het hoogste punt van België (Signal de Botrange). Ongeveer 70 procent van de route is offroad. Te rijden met een gravelfiets dus, iets dat zich tussen een koersfiets en een mountainbike in bevindt. Zo'n fiets ziet eruit als een koersfiets maar heeft dikkere banden.
Het gekke idee van Valerie was niet alleen om deze route in zijn geheel te rijden, maar daarna ook nog eens van het eindpunt terug naar Lommel. In totaal ging dat dus iets van een 700 kilometer zijn. Solo!
Maandagochtend vertrok ze in alle vroegte met de trein naar Oostende en verwachtte vrijdagavond terug in Lommel te zijn. Na twee dagen had ze al ongeveer 300 kilometer gereden, maar toen moesten de échte hoogtemeters en het ruwere terrein nog komen. Met een fiets van zo'n 25kg is het niet zo evident om te klimmen! Een tent had ze niet bij. 's Namiddags bekeek ze waar ze 's avond zo ongeveer zou uitkomen om dan een hotel of B&B te boeken. Zo maalde ze heel wat kilometers af.
Van pech bleef ze lang niet gespaard. Op maandag verloor ze maar liefst drie uur met een kapotte band! Dinsdag ook weer twee uur, vanwege versnellingen die niet meer werkten. En op woensdag weeral veel platte banden en een afgebroken ventiel. Maar fysiek bleef alles gelukkig in orde. Het was natuurlijk wel warm – hiejet, echt hiejet!!! -, maar er waren veel stukken die haar door bos leidden, waar ze toch wel beschut was tegen de zon.
Donderdagmorgen heeft ze dan maar, gezien de vele malen bandenpech, met veel tijdverlies tot gevolg, haar buitenband laten vervangen, en waren de versnellingen ook gefikst. Een hele verademing, want zo bereikte ze na heel wat klimmen, onder andere langs de Ninglinspo, de Signal de Botrange, het hoogste punt van België. Na de lange afdaling verliet ze de Transbelgian richting Valkenburg. Op een zonnig terras trakteerde ze zichzelf op een frisse tripel. Dat had ze dan ook wel verdiend, op de laatste avond van haar fietsavontuur.
Vandaag ging het dan via gravelpaden naar huis, waar ze deze namiddag heelhuids, met een leeg hoofd maar vol heerlijke verhalen, aankwam. Na een verkwikkende douche ging ze gewoon haar kinderen van school halen. De normaalste zaak van de wereld. Dit plan A, dat in tegenstelling tot een heel pak eerdere plannen A wél lukte, was toch wel een heel mooi cadeau voor haar. Wàt een avontuur!
Een hele dikke proficiat voor deze prestatie, Valerie! Op naar een volgende uitdaging?

En voor wie nog wat cijfertjes wil: Valerie fietste 646 kilometer met 4908 hoogtemeters in haar eentje. Goed voor 33 uur en 1 minuut op de fiets en 15057 calorieën!