Neerpelt
Mail van Kris Lantin: 'Ik wil reageren op het artikel
'Zorgen van een ontwikkelingshelper' dat gisteren op jullie pagina verscheen. Ik vind het jammer dat er in het artikel van
Het Laatste Nieuws zonder al te veel uitleg wordt gezegd dat ik een wapen kocht om criminelen op een afstand te houden. Zonder de context te kennen wordt zo een zin helemaal uit haar verband gerukt en komt het verkeerd over. Ik snap ook wel dat er geen plaats in een krant voorzien kan worden om het hele verhaal uit de doeken te doen. Maar een wapen kopen is iets wat je pas in allerlaatste instantie doet wanneer er geen andere mogelijkheid meer is om de veiligheid te garanderen. Op het dat moment gingen we de tweede nacht na de aardbeving in. Er liepen in de velden rond het tehuis ontzettend veel ontsnapte gevangenen rond die zich al snel over het hele dorp verspreidden. Net die avond kwam er een voedselkonvooi van de regering aan in ons tehuis. De bendes in de velden zagen dit natuurlijk ook en organiseerden zich met een 40 man om het tehuis aan te vallen. Zodra de grote groep door buurtbewoners gesignaleerd werd, werden de hoogwaardigheidsbekleders die het voedsel in het tehuis kwamen afleveren, netjes door de politie in escorte weggevoerd. Ons lieten ze echter alleen achter met 74 meisjes. Gelukkig hadden de buurtbewoners zich op dat moment al stevig georganiseerd en wisten ze de rovers te verjagen. De politie gaf toe over geen manschappen meer te beschikken om voldoende bescherming te bieden in het hele dorp. Twee dagen later zou militaire versterking uit de hoofdstad arriveren. Om die twee dagen te overbruggen ben ik samen met een buurman vier wapens gaan kopen in ruil voor bescherming. Op zo een moment tellen slechts twee zaken: voedsel hebben en bescherming genieten. Dankzij een goede organisatie met de buren lukte het niemand binnen te dringen in onze zone of in het tehuis. Ikzelf nam een wapen mee het dak van het tehuis op, vanwaar ik een goed zicht op de velden rondom ons had 's nachts. Samen met de wachter van het tehuis klopten we 's nachts de wacht en vuurden we verschillende malen zodra er te veel beweging in de velden rond het tehuis was, uit voorzorg. Gelukkig zijn twee dagen later acht militairen aangekomen die het tehuis nog altijd bewaken. Om de kinderen iets nuttigs te laten doen, hebben we een brigade van de 'Groene Leeuwinnen' opgericht. Zo hebben ook zij het gevoel hun steentje bij te dragen aan de gemeenschap. Overdag gingen we banden en hout sprokkelen om op strategische plaatsen 's nachts vuren aan te brengen. We gingen met de kinderen bij de buren de schade helpen opruimen en dwongen zo heel wat respect af. Op die manier konden de kinderen 's nachts iets geruster slapen in de wetenschap dat ze zelf de zone beveiligd hadden... Op bijgevoegde foto zie je onze 'Groene Leeuwinnen' die, voor ze de straat op trekken, uitleg krijgen over de gevaren buiten het tehuis".