Neerpelt

Wat doet een anonieme stapper als hij 's morgens op de Finse Piste jogt? Van alles maar niet veel zinnigs, behalve joggen. Hoewel, joggen? Sjokken (merk de etymologische gelijkenis) is voor onderhavig anoniem specimen wellicht een treffender omschrijving. De anonieme stapper is niet gemaakt om te joggen, zoveel is intussen wel duidelijk. Maar ja, joggen is verslavend. Wat bezielt een mens anders om een keer of twee, drie per week 's morgens wat vroeger uit bed te rollen en ongewassen, met ongepoetste tanden en een lege maag anoniem naar het Dommelhofpark te trekken?
Soms hang je na een minuutje vol spinrag, als eerste menselijke wezen dat er die dag passeert. Geen tijd om naar de dartelende eekhoorntjes te kijken. Een slaperige bosduif schrikt op en tracht moeizaam te ontkomen. Op een wat mooiere ochtend kan je elk rondje opnieuw een paar meter lang genieten van het visuele effect van zonnestralen die over de duinen heen het park binnenvallen. Iets verder ploeter je door of voorzichtig rond de onvermijdelijke ellendige modderstrook. Chrono en hartslagmeter in het oog houden. Foeteren omdat die hartslag eigenlijk alweer te hoog gaat voor vetverbranding. Ach wat, dan zijn we – volgens de boekskes – dus alweer naadloos overgeschakeld op conditietraining. Klinkt ook goed. En die kilo's, dat bekijken we dan volgende week maar weer…
Je zou willen dat je even gezwind zou lopen als die maniak die jou alwéér dubbelt. Je sust jezelf dat je intussen oud genoeg bent om de vader van die kerel te zijn. (En daarbij, de anonieme hoeft in 2012 niet meer zo nodig naar Londen.) Maar vlak daarna word je ingehaald door iemand die theoretisch bijna grootvader van die vorige kerel kon zijn… Doeme toch!
In de weekends en tijdens schoolvakanties is het altijd uitkijken geblazen. Dan vindt in Dommelhof geregeld een of andere sportstage plaats. Die jongelui worden dan nog vóór hun ontbijt even het park ingejaagd. Kwestie van ze meteen een voorproefje te geven? Ze te temmen zodat ze straks te moe zijn om écht te trainen? Om ze te laten voelen wat dat eigenlijk is, training? Het is de anonieme bovendien een raadsel waarom ze die horde bijna altijd weer de verkeerde richting uitsturen, spookrijders als het ware. Op die manier kom je ze 2 keer per rondje tegen, in blok, als een vloedgolf. Anonieme joggers worden 2 keer per ronde gewoon van de piste gedrumd. En na een rondje of 3 zie je heel veel gezichtjes wit en angstig wegtrekken van: "Zeg, is dat nog niet lang genoeg? Ik ben hier om te badmintonnen, niet om te lopen, hoor!"
Elke jogger heeft zo zijn/haar eigen stijl en aanpak. Sommigen kijken verbeten, supergeconcentreerd. Een enkeling jogt zijn gehoor naar de knoppen: je hoort 'm gewoon naderen, zo hard staat die iPod. Anderen hijgen en puffen dat het een lieve lust is. Zweet gutst. Gezichten rood. Nu al reikhalzend uitkijken naar, proactief genieten van die deugddoende douche die met masochistisch genoegen nog even uitgesteld wordt. Heerlijk.
En net als je denkt: "Eigenlijk een asociaal ieder-voor-zich-gedoe, dat joggen en rennen met die iPods: geen hond die een babbeltje slaat", sjokt een andere anonieme – met de handrem op – een eindje met je mee. Terwijl je zelf amechtig je ademhaling onder controle probeert te houden en alleen het allernoodzakelijkste antwoordt, vraagt deze olijkerd – die zo soepel, haast sierlijk, uitdagend, jaloeziewekkend makkelijk met je meejogt, die er binnen 5 of 10 tellen weer als een haas vandoor zal gaan en jou dus impliciet zal degraderen tot schildpad of daaromtrent – doodleuk: "Weet jij hoe dat nu eigenlijk moet? 2 stappen inademen en 3 stappen uitademen? Of nog iets anders?" Val nu om. Nu gaan we het krijgen! Moet ik hém vertellen hoe hij moet joggen? Doet hij dit om mij te jennen? Wil hij me iets duidelijk maken? Dat hij het via de Internetgazet vraagt!

De anonieme"