We dwalen door Antwerpen. Aan de rand van de wijk Bredero stappen we een eethuis binnen. We zijn op weg naar de Lemméstraat, maar honger en dorst vertragen onze tocht.
Op de kaart staan sardines. Ik verheug me op een bord vol gegrilde sardines maar de visjes blijken al in een blik te zitten. Maar het zijn er van de hippe soort. Ze komen uit Portugal zegt het blikje en ze zijn verwerkt met rode pepers. Het smaakt. Zeker met het bruin brood dat gelukkig wel op de grill heeft gelegen.
“Wij leven vooral van sardines en eieren”, zeg ik tegen mijn vrouw. “Het is een citaat uit Tsjip van Willem Elsschot.” Het moet vervelend zijn, besef ik tijdens het oppeuzelen van de sardines, iemand die te pas en te onpas vreemde zinnen zegt.
Honger gestild, dorst gelest. Op weg naar de vlakbij gelegen Lemméstraat. Daar woonde de door mij bewonderde Willem Elsschot, nom de plume van Alfons De Ridder. Eerst 100 meter door de Van Schoonbekestraat (ook toevallig) en dan links de Lemméstraat in. Op nummer 21 zien we de bronzen gedenkplaat. “Hier woonde en overleed Alfons De Ridder. In de letterkunde Willem Elsschot.”
“Hij was net de deur uit”, zeg ik. “Iets verderop in de straat zakte hij in elkaar. Wellicht een hartinfarct. Voorbijgangers hebben hem nog naar binnen gedragen, maar daar is hij onmiddellijk overleden. Het straffe is, de dag daarna is zijn vrouw Fine ook overleden.”
“Dan hadden ze Fine ook op die gedenkplaat mogen zetten”, zegt mijn vrouw. Er is iets van.
’s Avonds in het hotel doen we ons voor het eten tegoed aan de fles champagne die klaarstond. Na twee glazen lijkt het alsof de sardines van het eethuis terug beginnen te zwemmen.