Er is al een tijdje een groeiend gevoel van hysterie, afgesteld op alle dreigingen (*) en sinds gisteren heeft het woord vrede een rare bijsmaak gekregen. De Israëlische premier Neejahoedan (**) nam het in de mond. Uitgerekend de man die nu al enkele jaren aan de knoppen van de oorlog in Gaza zit. Hij vindt dat zijn grote vriend Pumrt (**), die andere held van het wereldtoneel, de Nobelprijs voor de vrede verdient en hij voegt er nog aan toe: “en u zou hem moeten krijgen”.
Zo zijn die mannen, die denken dat ze alles naar hun hand kunnen zetten. Ze eigenen zich woorden als democratie, vrijheid, eerlijkheid… toe en geven er een eigen draai aan en nu dus ook het woord vrede. Ik vind dat nogal wreed op aard aan alle mensen die van goede wille zijn.
Een beetje vrede, een beetje liefde, zodat ik de hoop nooit meer verlies. Ik heb niet het idee dat deze twee heren daar hun uiterste best voor doen. De ene heeft een groot concentratiekamp opgezet, genaamd Gaza, waar hij mensen uithongert, bommen op gooit en lukraak in het rond laat schieten. Hoeveel doden zijn er nodig, voordat hij beseft dat te veel mensen gestorven zijn?
De andere brengt dan wel wat gesprekken op gang, maar grote resultaten hebben we daar nog niet van gezien. Zou een heel klein beetje oorlog soms niet beter kunnen zijn? Dat vraagt hij zich luidop af, maar wat is een beetje? Langs de andere kant laat hij in eigen land mensen deporteren, bezuinigt hij op alle middelen voor behoeftige mensen terwijl hij belastingen voor grootverdieners verlaagt en meer in wapens gaat investeren. Droom maar van uw mooie vredesideaal dat nog nooit door bloedig moorden is verkregen, droom maar dat het u wel lukken zal dit maal.
Men wil ons graag doen geloven dat investeringen in defensie nodig zijn. Vuur liefde af? Ook onze eigen premier beweert dat we wapens nodig hebben om vrede af te dwingen. Maar is dat wel zo? Beeld je eens in dat er geen landen zijn; dat is niet zo moeilijk. Niets om voor te doden of te sterven.
Als er eerst een beetje oorlog moet gevoerd worden of als we vrede met steeds meer wapens moeten afdwingen, dan is dat een wrede vrede, niet?
Er is niet zoiets als een te winnen oorlog. Dat is een leugen waar we niet meer in geloven.
(*) cursief gedrukte zinnen komen uit de volgende liederen: Russians (Sting), Kerstlied, Ein bisschen Liebe (Nicole), Blowing in the wind (Bob Dylan), Een heel klein beetje oorlog (Noordkaap), Welterusten mijnheer de president (Boudewijn De Groot), Soldiers of love (Liliane Saint-Pierre), Imagine (John Lennon).
(**) Sommige mensen verdienen het niet om in deze column met hun echte naam aangesproken te worden. Daarom krijgen ze een nieuwe omspeling met (ongeveer) de letters van hun naam.
Jan Verheyen