The Beaches met “No Hard Feeling” Onlangs stonden deze Canadese dames nog op Pukkelpop en speelden ze al vijf nummers van dit nieuwe album. Leuke popmuziek met mogelijk iets meer variatie dan hun vorige “Blame my Ex”, maar toch vele nummers in dezelfde lijn. Er staan wel op een aantal erg goede songs op dit album. Zo is er “Touch Myself” met een opmerkelijke bekentenis van één van de groepsleden over rouwen om een verloren liefde. Verder nog “Jocelyn” en “Takes One To Know One”. De hitsingle “Last Girls at The Party” kent intussen iedereen (en ben ik moe gehoord).
David Byrne met “Who is The Sky” We kennen hem allemaal van Talking Hands, een toonaangevende groep eind jaren ’70 en jaren ’80. Sorry voor de jonge lezers: zoek toch maar eens op, je kent zeker nummers die je goed vindt.
Ondertussen is dit de 11de soloplaat van David Byrne en bij de start van dit proces vroeg hij zich af of hij nog zinvol bezig was? Mijn antwoord: ja, hoor.
Met zijn kenmerkende stem, soms vreemde teksten en gevoel voor (Afrikaans) ritme levert hij een goed album af. Hij krijgt hulp van het “Ghost Train Orchestra” en dat is duidelijk te horen in de meeste songs. Je zou het niet verwachten met dat orkest maar het is een levendige, dansbare plaat geworden.
Ik kijk nu al uit naar zijn uitverkochte show op van 18 februari in Vorst Nationaal want van elke live show maakt hij iets speciaal en uniek. Aan de albumhoes te zien zal het een kleurrijk spektakel worden. En hij brengt ook nummers van die Talking Heads.
Big Thief (foto) met “Double Infinity”
De zesde worp van één van mijn favoriete bands. Ze brengen eerder zachtere nummers met af en toe een flinke uithaal. Dat geldt ook voor dit album.
Het vertrek van bassist Max Oleartchik heeft de 3 overblijvende leden even verrast, maar ze hebben snel terug de draad opgepakt en zijn hard aan het werk gegaan. Frontvrouw Adrianne Lenker kwam met een kleine 100 songs de studio in en in eerste instantie wilden ze er deze keer een heavy rock album van maken. Gelukkig zijn ze bij hun vertrouwde rustige, indie-rock gebleven: erg intiem en gevoelig, soms wat in de richting van folk en country.
Opmerkelijke songs zijn de single ‘Incomprehensible’, ‘Los Angeles’ en het innemende ‘No Fear’. Hierin zingen ze achtmaal dezelfde vier zinnen en komen ze op voor echte vrijheid zonder grenzen. Prachtige song op een prachtig album.
Mijn tickets voor 2 juni, ook in Vorst Nationaal, liggen al klaar.
Florence and The Machine: “Everybody Scream”:
is deze eerste single. Ik ben blij dat ze na enkele jaren ‘terug’ is. En luister ook nog deze playlist:
De keuze van Jean 13-09-25. (Jean Bartels)