Vandaag wordt in Beringen afscheid genomen van deken Marcel Meysen, hij gaat met pensioen en keert terug naar zijn geboortedorp. Tijd voor een goed gesprek en een terugblik in onze reeks 'geloof in Beringen'. Marcel wordt geboren op 24 november 1945 en groeit op in het dorpje Niel-bij-As in een landbouwersgezin. Er zijn drie jongens in het gezin. Marcel gaat naar de normaalschool in Maasmechelen om te studeren voor priester, zijn roeping was er al van jongs af.
"Dat geloof groeide al heel lang, ik was misdienaar en in de familie waren twee neven priester en mijn oudste broer was minderbroeder. Ook van mijn ouders heb ik het geloof sterk ervaren. Ik vond het leven als priester heel zinvol en begreep ook de gevolgen. Na mijn humaniora ging ik voor de eigenlijke priesteropleiding. Dat was zes jaar intern, eerst in Sint-Truiden en daarna in het groot seminarie van Luik. Limburg viel toen nog onder het bisdom Luik".
Zijn eerste plaats is als kapelaan in Stokkem.
"Ik ben in 1970 gewijd en dat was na het befaamde concilie en ondertussen was ook het bisdom Limburg opgericht. Het was een bewogen periode en er werd veel in vraag gesteld. Het celibaat was toen het gespreksonderwerp en veel priesters zijn toen uitgetreden. Dat is niet altijd gemakkelijk maar mijn geluk is dat ik veel vriendschap kreeg, bijvoorbeeld in de jeugdbeweging. Ik was in Niel-bij-As al lid van de lokale jeugdbeweging en als kapelaan in Stokkem werd in verantwoordelijk voor de jeugdwerking. Het jeugdhuis was toen nieuw in Stokkem en daar heb ik mijn latijn ingestoken. Ze heb ik daar de jeugdraad opgericht. Zo werd er een jukebox aangekocht met platen. Toen was er ook al sprake van drugs en daar werd wel opgelet dat we dat niet in het jeugdhuis kregen. We organiseerden veel voor de jeugd zoals sporttornooien of muziekavonden, het was de tijd van de Vlaamse kleinkunst. Die kritische liedjes vond ik wel goed, dat kreeg ik mee in het seminarie. Ik noem me zelf niet echt een progressieve maar wat haalbaar was, deed ik wel. Zo ging ik als kapelaan veel op huisbezoek, maar liefst 800 gezinnen heb ik toen bezocht, dat was toen wel moderne pastoraal".
Na 13 jaar kapelaan verhuist Marcel naar Bree en via Herk-de-Stad komt hij in Beringen aan als deken. Het dekenaat Beringen wordt zo voor zestien jaar het werkterrein voor Marcel.
"Het geloof maakte in mijn tijd een grote evolutie door. Als pastoor kreeg ik al meer verantwoordelijkheid binnen één parochie maar als deken ben je verantwoordelijk voor verschillende parochies. Je bent dan de tussenpersoon tussen het bisdom en de parochiepriesters en diakens. Je wordt dan meer een manager. Ik moet zeggen, dat ligt me wel. Ik ben theologisch misschien niet zo sterk maar diplomatie is één van mijn sterke kanten. Dat was al vanaf de jeugdbeweging zo. Leren mensen samenwerken, dat is een mooie boodschap in het geloof". Beringen wordt stilaan zijn nieuwe thuis. "Ik ben altijd graag in Beringen geweest. Het dekenaat Beringen was groot en niet altijd simpel om te werken. Beringen was als mijnstad divers en de werking verliep soms hobbelig. Samenwerken is een mooi woord maar zelfs in de kerk niet altijd evident. Iedereen ijvert voor zijn kerk. Het wegvallen van een eigen pastoor in een parochie, was voor veel gelovigen moeilijk. Dat er nu veel vrouwen zich engageren in de kerk vind ik een goede zaak. En nu zijn we bezig met het kerkenplan, ook niet zo simpel hoor".