Niet gedacht dat deze band met haar zevende studioalbum zo sterk uit de hoek zou komen. Ze hebben het opnameproces omgekeerd: eerst kijken hoe de nummers live klinken en ze dan met de nodige aanpassingen in de studio op punt zetten.
Het album begint al met de stevige single ‘Nothing on Me’, het kortste en meest intense nummer op de plaat. Voor de rest worden de songs uitgesponnen over 4 à 6 minuten, maar vervelen doen ze nooit.
De saxofoon wordt regelmatig op gepaste wijze boven gehaald en tilt vooral het nummer ‘In The Middel’ naar een hoger niveau.
Goede melodieën en de kenmerkende stem van Harry McVeigh staan natuurlijk weer centraal en die stem doet in ‘Everything is OK’ heel hard denken aan Bruce Springsteen.
(Jean Bartels)