Pas heb ik het nog ergens gelezen: het enige waarvan iedereen denkt dat hij/zij er ruim genoeg van heeft, maar alle anderen te weinig, is verstand. Het is toch zo. Niemand vindt zichzelf echt dom.
Maar van de week dacht ik dat mijn begripsvermogen te klein was. Ik ben namelijk weer aan het fietsen geraakt. Het wintervet moet er af. Niet dat het mijzelf hindert, maar lui uit mijn naaste omgeving vinden blijkbaar dat leven lijden hoort te zijn, en een lijf afgetraind. En ik ben een beïnvloedbaar type. Zo was ik pedaalgewijs het station gepasseerd, richting Kerkhoven en om de een of andere reden – was het een mysterieuze stem die me dreef? – ben ik de Eviestraat ingeslagen. Nooit eerder was ik er geweest.
Straks even dr. Vic Mennen, de onvolprezen straatnaamkundige bellen, dacht ik. Rare naam toch, Eviestraat.
Hewel, nu weet ik het! Eigenlijk is het gewoon een totaal foute naam. In de vijftiende eeuw al woonde er hier ene Hendrik Neven. Toen zijn familie uitstierf heeft de plaatselijke volksmond er ‘Evenestraat’ van gemaakt en nog veel later werd het Eviestraat. De ouderen onder ons, zei Vic, herinneren zich misschien wel dat ‘evie’ een minderwaardige haversoort was. Ik voel me gevleid. Ik herinner het mij niet.
Maar dat terzijde. Op het einde van die Eviestraat ligt een bos. En daar staat een chalet met een naam: ‘Het Boshuisje’.
Tik die naam eens in op Google. Je weet echt niet wat je ziet! Het blijkt een centrum te zijn voor – haal je woordenboek er maar even bij, meneer en mevrouw – ‘bondage, discipline, sadisme en masochisme’ – en volgens mijn vriend Raf wordt het huisje druk bezocht.
Zelf word ik niet zo makkelijk bang, maar als je op de foto’s wil klikken, ga je best eerst even gemakkelijk zitten en jaag je preventief de kinderen de deur uit. Een doodskist – met een mens erin! –, allerlei enge boeien, klemmen en kettingen, vreemdsoortige constructies die op ingewikkelde kakstoelen lijken! Je houdt het niet voor mogelijk! In Lommel!
“Dat zullen ze in Overpelt toch maar lekker niet hebben!” denk ik als ik met rode kaken – van de inspanning! – naar huis fiets.
                                                                                                                             Chel DRIESEN
                                              (met dank aan de intellectuele back-up van dr. Vic Mennen)