Lieve jeugd,
Nog eventjes volhouden. Kom op! Je kan het! Wij, ouders en grootouders branden dezer dagen meer kaarsen dan op een gemiddelde maand in de Notre Dame. Het schijnt te helpen en baadt het niet, dan schaadt het niet. Meer dan dit kunnen we niet voor je doen. Kopjes thee, een koekje, stukje fruit of pakjes druivensuiker zijn stille metaforen voor onze steun en de hoop op een mooi resultaat.
Weet, lief jong mens, dat een goed rapport fijn is, maar als het eens niet meezit, we net zoveel van je houden. De liefde van je ouders hangt niet samen met een voldoende voor Natuurwetenschappen of Frans. En ja, we kunnen af en toe wel zagen dat je beter moet studeren. Ja, we proberen je te pushen om zo goed mogelijk je best te doen. Maar, al buis je op elk vak, al verknal je elke kans om dit jaar te behalen, al is het verdict niet wat we ervan hopen, onvoorwaardelijk en onverminderd zien we je graag. Onthoud dat! Als je iets niet mag vergeten, veel meer dan alle eindeloze rijen woordenschat, grammatica, axioma’s en wiskundige bewijzen, is dát de essentie van alles is.
Ik hoop dat je dit jaar belangrijke zaken hebt geleerd. Vrienden maken, je excuses netjes aanbieden, iemand een luisterend oor en een schouder bieden als dat nodig is, hulp vragen, dankbaar zijn… Volwassen worden is meer dan een goed cijfer op een rapport.
Je bent een uniek individu met een eigen verhaal, eigen talenten en tja, ook mindere kanten. Je staat op het punt om je weg te vinden in de wereld. Weet, mijn kind, dat die weg ook hobbelig mag zijn, dat er onverwachte bochten in zitten en dat ze soms al eens doodloopt. Omkeren en opnieuw beginnen, dat kan. De mooiste routes lopen niet over de gladde paden en je bestemming kan onderweg zomaar veranderen. Het is een levenspàd, geen snelweg. Als je eens een lekke band rijdt, struikelt of beslist dat je toch liever een andere kant op wil, wees dan lief voor jezelf en zie het niet als een falen maar als een stukje van jouw weg.
En tot slot;
Lieve leerkracht, Natuurlijk is jouw vak het aller-aller-belangrijkste in de hele wereld. Want wat is een kind zonder kennis van de naamvallen of jaartallen? Je hebt het hele trimester je stinkende best gedaan om ze het naamwoordelijk gezegde diets te maken en nog steeds wil het er niet in. Wees mild. Heb geduld. Want meer nog dan alle leerstof, zullen ze jou onthouden. Hoe gepassioneerd je probeerde om je kennis over te dragen, hoe je trachtte niet te laten zien hoe beu je het soms was, hoe je -vaak tegen beter weten in- bleef sleuren aan een dood paard. Ze zullen je herinneren om de liefde voor je vak. Om je bemoedigend woord. Je schouderklopje. Wees mild als je straks met de rode pen schrapt en beoordeelt. Voor hen. En voor jezelf.
Claudia Nieuwenhuizen