In het woonzorgcentrum Sint-Jozef in Neerpelt loopt momenteel een tentoonstelling met werk van
Myriam Winters (63). De kunstenares begon pas op latere leeftijd te schilderen, maar haar expressieve portretten en dromerige taferelen trekken meteen de aandacht. “Ik heb altijd als kapster gewerkt,” vertelt ze. “Tot klanten me zeiden: ‘Myriam, jij moet naar de academie.’ Ik had toen net een ezel en wat verf gekocht. Achteraf bekeken was dat het begin van alles.”
Meer foto's
Myriam begon acht jaar geleden met schilderen, al werd haar traject tijdelijk onderbroken door ziekte. “Ik ben een jaar uit geweest, maar ik wilde absoluut terug naar mijn groep. Het schilderen is voor mij niet alleen creatief bezig zijn, het is ook een sociaal gebeuren. We inspireren elkaar.”
Na zeven jaar academie stapte ze over naar het projectatelier van Stijn, waar ze wekelijks met zo’n twintig andere kunstenaars werkt rond een gezamenlijk thema. “Dat atelier geeft mij energie. Twee keer per week kom ik daar, het is mijn uitstap. En Stijn is altijd enthousiast, dat werkt aanstekelijk.”
Van make-up naar olieverf
In haar schilderijen spelen gezichten en vooral haren een grote rol. Niet toevallig: “Ik zag schilderen aanvankelijk als make-up,” glimlacht ze. “De haren zijn altijd het laatste wat ik doe. Soms pas ik ze aan, omdat ik vind dat ze beter kunnen dan op de foto.”
Ze werkt met olieverf, nat-in-nat. “Ik meng de kleuren rechtstreeks op het doek. In het begin dacht ik te veel aan blenden, zoals bij make-up, maar dat gaf een kitscherig effect. Nu durf ik toetsen zetten. Dat heb ik van de academie geleerd.”
Sprookjes en melancholie
Wie de tentoonstelling in Sint-Jozef bezoekt, merkt dat haar werk vaak een sprookjesachtige sfeer heeft. “Ik hou van Tim Burton en van Alice in Wonderland. Zo ontstond mijn reeks met ‘Roodkapje en de babywolf’. Mensen zien eerst het onderwerp, niet hoe het geschilderd is. Maar dat mag. Zolang het gevoel klopt.”
Haar figuren ogen soms bleek en kwetsbaar. “Ja, ze zijn wat melancholisch. Maar dat hoort bij mij. Ik schilder wat ik zelf mooi vind.”
Maar de ietwat zwaardere thematiek wordt niet uit de weg gegaan, zo hangen in de hal naar de nieuwe blok schilderijen over kindbruiden, ze laat graag de bezoekers interpreteren welke diepere boodschap er achter zit.
Kunst als familieband
Creativiteit blijkt ook in de familie door te sijpelen. “Mijn kleinzoon schildert mee. Hij heeft zijn eigen ezeltje, en dan werken we samen. Dat zijn de mooiste momenten.”
De tentoonstelling van Myriam Winters is nog tot eind december te zien in WZC Sint-Jozef, Neerpelt.