Deze Belgische tribute-band van de fantastische The Smiths was donderdagavond te gast in een uitverkochte Macca Club te Hasselt. The Smiths (UK) zelf was een kort leven beschoren: van 1982 tot 1987 met vier studioplaten op de teller. Een eerder klein misverstand tussen frontman Morissey en gitarist Johnny Marr eindigde in een hevige ruzie die niet meer kon bijgelegd worden. Beide heren hebben tot op heden een solo-carrière. The Smiths Presumably wordt aanzien als één van de beste tribute bands van deze groep.
Ze treden niet zo heel vaak maar evenveel in het Verenigd Koninkrijk als in Nederland en België. De Britten zijn trouwens lovend over deze band.
Ik kan ook heel kort zijn in mijn bespreking: ze zijn heel goed!
De stem van zanger Jurgen Wendelen (half Brit-half Belg) en zijn dansbewegingen komen heel dicht in de buurt van Morissey en gitarist Wouter Thijssen is eigenlijk een tweede Johnny Marr. Net zoals de oorspronkelijk groep straalt de zanger charisma uit en zwaait hij met bloemen die op tijd en stond het publiek werden ingegooid.
Natuurlijk was er een iets ouder publiek, maar vooral -en meer dan anders- vrouwen op de eerste rijen. Dat publiek kende zowat iedere song van buiten in tegenstelling tot mezelf.
Maar in een indrukwekkend einde kwamen de bekendste kleppers aan bod: ‘Panic’, ‘Ask’, ‘This Charming Man’ en zelfs een Morissey nummer ‘Everyday is Like Sunday’. Tot slot gingen we helemaal uit de bol met het tweeluik ‘There is a Light That Never Goes Out’ en ‘Bigmouth Strikes Again’. Dit laatste nummer staat in mijn top 5 van beste songs aller tijden!
Geweldig goed concert. (
Jean Bartels)