Gisteren werd ik de hele dag op de radio gewaarschuwd voor sneeuw, sneeuw en sneeuw. Tot 5cm zou er wel vallen vertelde me de nieuwslezer nog om 20u. Ik dacht aan de vele kinderen die hun slee uit het tuinhuisje haalden en muts, sjaal en handschoentjes klaarlegden om vandaag trots door de sneeuw naar school te stappen. Mama's en papa's vroegen nog snel een extra dagje verlof want de ochtendspits zou toch een hel worden. Dan maar mee met de kinderen en de slee naar school: family time heet dat tegenwoordig. Kinderen werden dik ondergestopt en droomden van gek sprekende en dansende sneeuwmannen. Rond middernacht verscheen op de site van HBVL euforisch de eerste foto van de sneeuw aan de kust en een oproep om al die mooie sneeuwfoto's door te sturen. Ook de Facebookpagina van de stad Beringen wenste iedereen veel sneeuwpret vandaag. Deze ochtend werd ik zoals elke ochtend wakker van het geraas van de auto's op de Beverlosesteenweg en ik wist het meteen. Dit is niet het geluid van langzaam rijdende of glijdende auto's op een 5cm dik sneeuwtapijt. Wat moet de teleurstelling groot geweest zijn voor al die kinderen. Maar ja Sinterklaas, de Kerstman en Olaf bestaan natuurlijk niet. Het is gewoon vrijdag de 13de. Het weer laat zich duidelijk niet in wiskundige modellen gieten. Dat wisten de Romeinen al. En met de brede glimlach staat vandaag Frank Deboosere te glunderen op de redactie.be: "Vanmorgen lijkt het mee te vallen met de sneeuw". Voor de 1000ste keer mag ik nog eens mijn aloude stelling tegen mijn vrouw herhalen: "Als de weermannen zouden betaald worden per juiste voorspelling, ze zouden het zout op hun patatten niet verdienen". En dat zeg ik natuurlijk met een korreltje zout. Sneeuwman, tot straks misschien? (Hans Put)