Zomerwandelingen in Limburg hebben altijd iets speciaals. De dagen zijn lang, de bermen staan vol bloemen en onderweg hoor je het zachte geroezemoes van wandelaars die net twintig kilometer hebben afgelegd. Het is wandelen met een extraatje: een praatje onderweg, een drankje achteraf en vaak wel iemand die een verhaal deelt over “hoe het vroeger was”.

Vandaag wandel ik nog altijd, maar aan de andere kant van de wereld. In Zuid-Afrika betekent juni geen zwoele avonden, maar frisse ochtenden, knisperend gras en de stilte van de natuur die me omringt. Winter, noemen ze het hier – al doet de zon hard haar best om het tegendeel te bewijzen.
Mijn wandeltochten spelen zich nu af tussen rotsformaties en fynbos, met uitzicht op valleien, wijndomeinen of de oceaan. Geen knooppunten om te volgen, geen inschrijftafel of stempelkaart – hier is wandelen meestal een rustige, individuele ervaring. Maar net als in België geeft het me telkens weer datzelfde gevoel: thuiskomen in de natuur.

Soms denk ik terug aan die wandelingen in Kattenbos of de Lommelse Heide. Aan het knikje van herkenning tussen wandelaars, de geur van bos, en de zakdoek die je nét te laat uit je rugzak haalt als het stuifmeel begint rond te dwarrelen. En dan moet ik glimlachen, terwijl ik hier in Zuid-Afrika over een stoffig pad in de Cederbergen stap.
Want ook al is het een ander continent, het ritme van wandelen en het gevoel dat je krijgt blijven hetzelfde.

Wandelen is iets wat ons overal verbindt. Of je nu door de Lommelse Sahara loopt of een Zuid-Afrikaanse vallei verkent: je hoofd wordt rustiger, je blik scherper en de tijd lijkt even stil te staan.
Dus aan iedereen die deze zomer in Limburg de wandelschoenen aantrekt: weet dat er aan de andere kant van de wereld iemand hetzelfde doet — al is het dan met een warme jas aan. Twee seizoenen, één passie. En altijd onderweg.

Annick HELSEN