In het voorjaar verschijnen de eerste Limburgse asperges – trots “het witte goud” genoemd – op de borden, vaak geserveerd met ham, ei en een klontje boter. In de herfst pruttelt er een pot stoofvlees met donker bier op het vuur, terwijl de geur van appelen, peren en kersen in stroop of vlaai de keuken vult. Bourgondisch tafelen, noemt men dat – uitgebreid, hartelijk en met een glimlach erbij!

Aan de andere kant van de wereld neemt gastronomie een heel andere wending. Zuid-Afrika biedt geen eenduidige keuken, maar een mengeling van invloeden. De Hollandse kolonisten brachten hun stoofgerechten, de Franse hugenoten hun wijncultuur, de Maleisiërs hun exotische specerijen en de Indiërs hun vurige curry’s. Samen vormt dit een keuken die zowel vertrouwd als verrassend is. Een hap bobotie – een ovenschotel met gehakt en specerijen – wordt vaak geserveerd met rijst en warm fruit zoals ananas of perziken. Het smaakt kruidig en zoet tegelijk en is een hele andere ervaring dan Europese gerechten.
En dan zijn er de typische Zuid-Afrikaanse manieren van samen koken en eten. De braai is het bekendst: het vuur knettert, vlees sissend op het rooster, en iedereen verzamelt zich rond het vuur. Buren, vrienden en familie komen samen, lachen en genieten van een heerlijk glaasje wijn of bier. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik voor het eerst een braai bijwoonde: het voelde alsof iedereen elkaar al jaren kende, terwijl we eigenlijk net aan tafel schoven.
Maar er is ook de potjiekos – een langzaam gestoofd gerecht in een gietijzeren pot, vaak buiten boven een houtvuur, maar soms ook op een gasvuurtje. Groenten, vlees en kruiden trekken en pruttelen urenlang, en iedereen kan ondertussen praten, lachen en proeven terwijl het gerecht langzaam zijn smaak ontwikkelt.

Zowel Limburg als Zuid-Afrika hebben één ding gemeen: eten draait overal om samen zijn. Waar je in Limburg vaak de week afsluit met een zondagse koffietafel en vlaai, is hier de braai of potjiekos het moment om samen te komen.

Annick HELSEN