Sommige plekken vatten dat gevoel perfect samen. Lommel, bijvoorbeeld. Een plek waar de natuur niet roept, maar fluistert. Wie op een frisse ochtend door de Lommelse Sahara wandelt, weet wat ik bedoel: het zand knispert onder je voeten, de geur van dennen vult de lucht, en alles lijkt net iets zuiverder dan anders. Het hoeft niet groots te zijn om indruk te maken.

En dan is daar ineens Zuid-Afrika.
Zuid-Afrika is alles behalve ingetogen. Het landschap is ruig, groot en indrukwekkend. Vooral de West-Kaap, waar ik woon, is uniek. Daar groeit fynbos: duizenden soorten planten die nergens anders op de wereld voorkomen. Sommige bloeien maar één keer in hun leven. Andere verschijnen pas na een brand — een systeem dat chaos omzet in nieuw leven.
In en rond Limburg leef je met de seizoenen: bloesems in het voorjaar, de geur van dennenhars in de zomer, het ritselen van bladeren in de herfst. In Zuid-Afrika schuiven de seizoenen anders. De lente begint in september, en in de Zuid-Afrikaanse zomer staan de jacaranda ‘s in bloei. De zomer begint in december en voelt vaak eindeloos aan.

Toch zijn er overeenkomsten. In Limburg fiets je langs kanalen en oude zandgroeves, wandel je tussen dennen en vennen. Een landschap dat ooit werd bewerkt, maar waar de natuur opnieuw de bovenhand heeft. In Zuid-Afrika ontdek je plekken waar nog nooit een weg heeft gelegen, maar die wel even kwetsbaar zijn. In beide gebieden besef je: de natuur is geen achtergrond. Ze maakt echt deel uit van het leven.
Lommel geeft rust. Zuid-Afrika wekt verwondering. En misschien is dat wel de beste combinatie: met je wortels in het groen van Limburg, en je hart een beetje verloren in het fynbos aan de zuidpunt van Afrika.

Maar geef toe: als je ooit tussen het fynbos hebt gestaan, met een panoramisch uitzicht over de oceaan, de geur van rooibos in je neus en zon op je huid — dan weet je: dit is een ander soort magie. Een magie die je niet moet vergelijken, maar moet beleven…

Annick HELSEN