“Ga er nog eens een weekje tussenuit, dat zal je goed doen”, had mijn dokter gezegd. En daar stonden we dan, op de zeedijk in Middelkerke, richting Engeland te dagdromen. Het was al vier dagen lang prachtig weer geweest daar aan de Vlaamse kust. De zon leek ginds ver aan de kim in een vuurrode gloed het water in te duiken. Mooi!
Dat ‘weekje’ was inmiddels alweer zo goed al voorbij. Morgenmiddag gingen we de steven terug naar Lommel wenden. Terug naar de dagelijkse sleur. Jammer. Je kunt veel tegenhouden, maar de wijzers van de klok niet.
Terug op onze kamer in ‘Vayamundo’ vond ik de afstandsbediening voor de TV. En ook hier was het eerste beeld dat ik te zien kreeg een ondergaande zon, ergens aan de einder van een zee. Dat heb ik wel vaker: ik neurie een deuntje en als ik de radio aan zet, klinkt daar precies dat liedje. Of ik wil iemand bellen, en voor ik mijn GSM kan grijpen, belt die me zelf op. Het is een vorm van telepathie, denk ik. Die zonsondergang was ver van hier. Ergens in het uiterste oosten van de Middellandse Zee. En er stond ook een man aan de kustlijn, net zoals ik daarstraks aan de Noordzee stond. De camera zoemde bij. Die man had een kind in zijn armen. Het bloedde. En het volgende beeld toonde een hele tot puin geschoten straat. Dit moest wel Palestina zijn.
Netanyahu overhandigt op een schitterend diner een omslag aan Trump. Daarin zit een brief waarin de Amerikaanse president door Israël voorgedragen wordt voor de Nobelprijs voor de vrede. Trump straalt als een in de Antwerpse Pelikaanstraat geslepen diamant. Dadelijk wordt een copieuze maaltijd opgediend. Ja, intussen vallen er nog wel een paar kinderen ten prooi aan de kogels en bommen van het Israëlische leger. Als ze al niet van de honger omgekomen zijn. Ergens aan de Middellandse Zee staat er nog een andere vader, met zijn dode dochtertje in de armen, wanhopig naar de horizon te kijken. En er komen er voortdurend bij. Straks staat de hele kustlijn vol.
Wordt er dan niet over vrede onderhandeld? Toch wel hoor, maar je mag de boel nu ook niet gaan overhaasten. Vrede vraagt geduld, bezinning en overleg.
Overigens, hoe zit het intussen eigenlijk in Oekraïne? Waren we die mensonterende ellende daar vergeten? Het ene conflict als afleidingsmanoeuvre voor het andere? Hoeveel tijd ging dolle Donald ook weer nodig hebben om die oorlog daar, samen met zijn boezemvriend Vladimir Poetin, eens en voor altijd te beëindigen?
Geen Nobelprijs voor Trump dit Jaar? Hij is al genomineerd voor de volgende. Als hij intussen Canada niet annexeert, Groenland niet inlijft en Spanje niet uit de NAVO gooit. Mensen toch!
Toen ik thuis achteloos langs de TV-zenders zapte, hoorde ik de naam ‘Tamar’ vernoemen. Nonnen, of all people, bleken geen vuurwapens nodig gehad te hebben om van het leven van aan hen toevertrouwde vrouwen en kinderen een grote onomkeerbare puinhoop te maken. En dat gebeurde vlak bij onze deur.
Ik ga slapen. Hopelijk lukt het.
Chel Driesen