Ik heb grote waardering voor de Duitsers. Na de Tweede Wereldoorlog zijn ze er – weliswaar met massale Amerikaanse hulp – in geslaagd om zich van bijna niets meer te ontwikkelen tot de sterkste economische natie van Europa. Maar toen ik hun bondskanselier Friedrich Merz gisteren in het Oval Office in Washington als een onderdanige bange schooljongen naast een voortdurend over volslagen irrelevante onderwerpen taterende Donald Trump zag zitten, overviel me plaatsvervangende schaamte.
Ik herinnerde me hoe, niet zo lang geleden, Volodymyr Zelenski daar op diezelfde stoel zat en schaamteloos de les gelezen werd. Zelenski draagt, de ellende van zijn volk indachtig, altijd en overal eenvoudige kleren en de onbeschoftheid van onze Amerikaanse voorbeelden wat democratie betreft, ging zo ver dat ze hem laatdunkend vroegen of hij wel een net pak bezat.
En die bromance met Elon Musk dan! Twee weken geleden zouden ze mekaar nog doodgeknuffeld hebben, nu schelden ze mekaar uit voor rotte vis en rollen ze klauwend, bijtend, stampend en slaand over het gazon bij het Witte Huis.
In wat voor een krankzinnige wereld leven we als ik deze week in een gerespecteerd tijdschrift de vraag lees of we wel het recht hebben om het Israëlisch optreden in Gaza een genocide te noemen. De Joden hebben toch de holocaust moeten meemaken? Intussen bouwen zogenaamde Israëlische ‘settlers’ ongehinderd illegale nederzettingen op de westelijke Jordaanoever. Ze vestigen zich zelfs in Gaza waar de Palestijnen bij bosjes sterven van de honger. “Heel dit gebied moet gezuiverd worden van die kameelrijders”, krijst daarbij een rabbijn voor de camera. Terwijl ik vol afschuw het hoofd schud, zie ik op de televisie een uitgemergelde man, zijn wanhopig vertrokken gezicht naar de hemel gericht. In zijn armen draagt hij het aan flarden geschoten lichaampje van zijn kind.
Oekraïne voert een geslaagde aanval uit op militaire doelen ver in Rusland. Poetin neemt wraak door Oekraïense burgerdoelen met drones en raketten te bestoken.
In onze hoofdstad rijdt een elfjarige rakker met zijn step door een park, achternagezeten door een ongemarkeerde politieauto. Er volgt een botsing. Het ventje overleeft het helaas niet. Is een verkeersovertreding een mensenleven waard? Natuurlijk niet. En natuurlijk verdienen de naasten van die jongen ons oprecht medeleven. Maar zijn wij ook niet een beetje hypocriet als we enerzijds luidkeels eisen dat de politie strenger moet optreden tegen die jeugdige stepruiters maar anderzijds banvloeken uitspreken en de zwaarste veroordeling vragen voor de agent die achter het stuur zat? Ik durf ervan uitgaan dat hij die Moldavische jongen niet moedwillig doodreed. En ook zijn leven heeft sinds dit noodlottig incident een onomkeerbare wending genomen.
En intussen draait die wereld van ons maar door. Heb je je eigenlijk wel eens gerealiseerd hoe snel dat gaat? Ik heb het even uitgeteld. Op de evenaar is de omtrek van onze aardbol 40.000 km. In 24 uur tijd draait ze één keer volledig rond haar as. Daar zoeft ze dus rond tegen een nauwelijks voorstelbare 1.666 km per uur. Dat is sneller dan het geluid of een doordeweekse geweerkogel! En als morgen de derde wereldoorlog uitbreekt, gaat ze niet langzamer draaien.
Chel Driesen