Ik ken een man, een gezellige dertiger, vader van een stel dochters, die zich in het weekend heel graag mag verkleden. Nee, hij gaat niet met stiletto’s en neptieten in een schimmige kroeg “I will survive” playbacken, of zo. Hij is Yoda. “Wie?” vraagt u. De groene jedimeester met de flaporen uit Star Wars. In raadsels hij spreekt. Vol trots laat hij me zijn outfit zien. Een masker, toga en lichtzwaard…hij scrolt over het scherm van zijn telefoon. Zijn vrouw doet ook mee, vertelt hij. Ze is Shaak Ti. Ik knik alsof ik weet waar hij het over heeft.
Hij toont me een foto van een ietwat mollig uitgevallen krijgskunstenares met een soort Medusa-slangen die uit haar hoofd kronkelen en een rood-wit geschminkt gezicht dat het duidelijk erg warm heeft in dat kostuum. Op de foto eet ze net een frikandel speciaal.
Ik probeer echt serieus te blijven, al vind ik het toch een grappig idee dat deze stille, een tikkeltje verlegen, oerdegelijke man zo’n hobby heeft. Hij vertelt er zo enthousiast over. Dat het echt een hechte kliek is en dat iedereen er helemaal op kan gaan in zijn rol. Dat het wel wat kost, hoor, zo’n kostuum, maar gelukkig is zijn vrouw creatief en knutselt aan nieuwe personages. Hij tovert de ene na de andere foto op zijn scherm. Ik zie hoe ze op zo’n cosplay-evenement samentroepen met nog meer buitenaardse figuren, trollen, elfen, magiërs, action-heros,… Je kan het zo gek niet bedenken.
“Wat trekt je er zo in aan, eigenlijk? Hoe kwam dat zo op je pad?” Hij vertelt dat hij niet graag op stap gaat. “Veel te veel gedoe, zatte mensen, slap geouwehoer en na een paar pintjes altijd gedonder,” zucht hij. “En thuis zitten is ook niks voor ons.” Ja, ok, dat kan ik begrijpen, maar hoe kom je in hemelsnaam bij cosplay?
“Misschien is het gemakkelijker om jezelf te zijn met een masker op,” zegt hij zachtjes.
Hij is even stil en dan vraagt hij vol verwachting “Wil je een keer mee? Dan kan je het met eigen ogen zien.” Ik wimpel het af. “Nee, ik heb niks om aan te trekken.” Dat is voor een keer geen leugentje om bestwil. “Geen probleem, je kan wel iets lenen. Echt, je gaat het kei leuk vinden.” Hij belt meteen naar zijn vrouw en regelt een kostuum. Ik denk stiekem, ach, morgen is hij dat wel weer vergeten.
Deze week kreeg ik een appje met de QR-code voor het volgende event. De kaarten zijn besteld en betaald. Ik kan er niet onderuit. Hij stuurde ook foto van een outfit mee. Binnenkort zal ik, gelukkig op een kleine honderdtwintig kilometer van huis, een zondagmiddag doorbrengen als plus-size Wonderwoman. Met blonde pruik, pakje, laarzen, alles erop en eraan. Hij heeft zelfs een filmpje doorgestuurd, om me alvast wat te kunnen inleven.
Ik weet dat ik ook gewoon “Nee, bedankt.” had kunnen zeggen.
Claudia Nieuwenhuizen