Hoe zit het met de voorrangsregels in het Albanese verkeer? De algemene regel lijkt: voorrang heeft wie het laatst remt. Mijn schoonzoon is geboren in Albanië. Ik kan erg goed met hem opschieten. Hij heeft al jaren de Belgische nationaliteit, spreekt vloeiend Nederlands, werkt als ploegbaas in een Hasselts bedrijf, is vader van mijn twee kleinkinderen en, ofschoon hij in Genk woont, trouwe supporter van Lommel United. Ik bedoel maar, het woord ‘Albanees’ hoeft helemaal niemand af te schrikken. Het spreekt vanzelf dat het hele gezin elk jaar bij zijn ouders op bezoek gaat. Albanië is een supermooi land dat toeristisch gezien eigenlijk alles heeft: zeer veel zon, honderden kilometers prachtige kust aan de Ionische en de Adriatische Zee en schitterend hooggebergte in het Noorden. Hoewel de toeristische infrastructuur nog vreselijk achterop hinkt, zal ook daar binnen afzienbare tijd vast verandering in komen. Maar ik wou het eigenlijk hebben over een verhaal dat hij me vertelde en waarin de Albanese politie de hoofdrol speelt.
Ze hebben immers het ei van Columbus ontdekt: draagbare verkeerslichten! De toestellen hebben twee standen: rood en af. Ze dragen het ding met zijn tweeën naar een kruispunt waar nog nooit een verkeerslicht gestaan heeft. Eentje stelt zich op achter een bocht en brengt de overtreders tot stilstand. Kassa! Het is voorgekomen dat iemand die dringend naar de luchthaven in Tirana moest, enkel een paar biljetten van vijftig euro had om zijn boete ‘in der minne te regelen’. Nu, vijftig euro vond bromsnor zelf wel wat veel. Hij adviseerde de man om even aan de kant te wachten. “Dan pak ik er een paar en dan heb ik wisselgeld.” Dan gaat het er hier wel anders aan toe. Minder warm, onpersoonlijker, harder. Zo zijn twee van mijn goede kennissen, laat ik ze Chris en Franky noemen, onlangs op de bon geslingerd. Ze reden – en toegegeven, ze deden dat systematisch elke dag – van uit de Frans Van Hamstraat de rotonde aan het Kerkplein op. Dat mag dus niet. 160 euro kostte die grap. Idem dito voor een vriend die zijn auto een halve minuut fout geparkeerd had. De bekeuring werd telkens door dezelfde agent uitgeschreven. Zelf heb ik ook wel eens zo’n diender behoorlijk bars tekeer horen gaan tegen een argeloze Nederlandse verkeerszondaar. Nu ben ik de eerste om te vinden dat niet alle agenten blauw geüniformeerde engelen moeten zijn die overal oude dametjes ter hulp snellen en met kindertjes aan de hand over het zebrapad stappen. Maar een correct en hoffelijk vermanend gesprek moet toch altijd kunnen. ‘Der blaue Engel’ was de titel van een nachtclub. Marlene Dietrich zong er „Ich bin von Kopf bis Fuβ auf Liebe eingestellt.“ Hoe mooi zou het zijn als dat het motto werd van de Lommelse politie!
                                                                           Chel DRIESEN