Alles lijkt me vandaag mee te zitten om goed gehumeurd te zijn. Deze voormiddag ben ik terug aan de praat geraakt met een oude kennis, met wie ik om allerlei vage en voor mij duistere redenen al anderhalf jaar op non speaking terms was. Een uitermate aangename verrassing bij helderblauwe hemel! Het eten van vanmiddag heeft me uitstekend gesmaakt. En mijn brilmontuur is weer vakkundig bijgesteld. De laatste tijd raakten mijn wimpers telkens de glazen en ze lieten daar een minuscuul traanspoor achter. Bijna niet te zien, maar toch erg vervelend bij het lezen. Was er iets met die bril gebeurd? Bij mijn weten niet. Waren mijn wimpers langer geworden? Wellicht. Had ik ze dan niet een beetje kunnen inkorten? Ik heb het overwogen, maar toen ik met de schaar in de aanslag voor de spiegel zat, heb ik besloten het toch maar niet te doen. Het zou zo’n zonde zijn: het zijn zulke mooie wimpers.
Ook het oplossen van de sudoku’s in de krant verliep behoorlijk vlot. Ik begin in de krant namelijk altijd achteraan. Maar daarna draaide ik de frontpagina om en mijn goede luim was binnen de kortste keren naar de filistijnen. Er zijn, zo verneem ik, idioten die per se selfies willen maken van graag zo erg mogelijke ongevallen. Liefst op het ogenblik dat een slachtoffer door de hulpdiensten uit het wrak bevrijd wordt. Wat bezielt die sensatiezieke kippen-zonder-kop, vraag ik me af. Ik beheers me – nog net – en blader verder: Trump en Clinton. Nu verbaast me van die gekke Amerikanen al lang bijna niks meer, maar presidentsverkiezingen in het machtigste land van de wereld, waarbij een kandidaat al maandenlang zowat alles en iedereen naar hartenlust schoffeert is toch straffe koffie. Bovendien liet hij gisteren weten dat hij de verkiezingsuitslag alleen zou accepteren als hij won. Stel je zulk een oelewapper voor met zijn impulsieve worstenvingertjes bij die fameuze rode knop waarmee je een nucleaire oorlog in gang zet! Ik ga naarstig op zoek naar opwekkender nieuws.
Aha! Dat lijkt al beter! Steven Vandeput heeft gisterenavond de Russische ambassadeur ontboden en eist dapper excuses van Rusland. De Russen hebben immers het absurde lef gehad ons vaderland te beschuldigen van een luchtaanval in Syrië waarbij zes burgerslachtoffers vielen. En we zijn er niet eens in de buurt geweest, zegt onze minister manhaftig. Die durven, die Russen! Goed zo, Steven! Laat Iwan maar een ferm poepje ruiken! Vlaanderen, Wallonië, Brussel en het Duitstalig Gewest staan als één blok achter je! Wallonië ook? Ja daar moeten ze eerst nog wel een akkefietje uitvechten met heel de rest van Europa over het CETA-akkoord met Canada. Van die overeenkomst zou immers vooral Vlaanderen eens beter kunnen worden.
Nee, echt beter wordt mijn luim er toch nog niet op. Straks misschien? Ik moet vanavond weer naar de jaarlijkse Davidsfonds-quiz. En in tegenstelling tot de quiz waaraan ik twee weken geleden deelnam, kén ik nu alle antwoorden. Allemaal! Ik heb ze hier voor me op tafel liggen. Wat een rustgevend gevoel! Deze keer mag ik zelf wel niet meespelen. Ik ben de presentator van dienst.
Chel DRIESEN