We zijn gaan eten in een restaurant dat me de wenkbrauwen heeft doen fronsen. Even kaderen: we zijn in het Harzgebergte in centraal Duitsland, waar ik al eens vaker vertoef en waar ik steeds op zoek ben naar wandelingen die ik nog niet ken en zo kwamen we gisteren rond de middag in het dorpje Lautenthal terecht. Het is een oud mekka van mijnbouw, maar ook van vergane glorie in de toeristische sector: verschillende hotels, restaurants, pensionnetjes staan er jammer genoeg stof te vergaren.
Er blijkt nog slechts één restaurant te floreren en dat is de “Harzer Schnitzelkönig”. In tegenstelling tot het uitgestorven dorpje is er hier wel veel leven te bespeuren. Dus om dat hongertje te stillen, toch maar hiernaartoe. We zetten ons aan een stevige houten tafel met een tafelblad van wel 10 cm dik. Later zou blijken dat dit niet zonder reden is. Ik kijk even rond me en merk dat de meeste andere gasten een omvangrijke ingebouwde voorraadkamer met zich meesleuren. De menukaart is wat groot uitgevallen en toont een ruime keuze. De toon is gezet: het mag hier iets meer zijn.
Je kan de grootte van de schnitzel zelf bepalen en dat gaat in veelvouden van 250 gram omhoog. Raar! 250 gram!? Deze minimumportie is me al te veel, maar je kan hier dus effectief kiezen voor een kilo gepaneerd varkensvlees op je bord. Een paar bladzijden verder in het menu wordt het nog gekker. Daar vind je XXXL-porties terug. Als je een curryworst van 750 gram naar binnen kan werken, dan krijg je een certificaat en wandel je als een trotse maar wel slachtrijpe pauw naar buiten.
Omdat we bij de koning van de schnitzel zijn, bestellen we toch maar zo’n lap. Het eten laat niet lang op zich wachten, maar toch net genoeg voor een blik op de website en dat tart alle verbeelding. Ik vind er een ranglijst van 6183 carnivoren met naam en toenaam, woonplaats, het aantal punten dat ze verdiend hebben en ook de tijden die ze nodig hadden om een worst, een schnitzel, een burger en een biefstuk soldaat te maken. Bovenaan de rangschikking staat de Schnitzelkaiser met 459 punten. Proficiat!
Ik krijg spijt dat we voor dit vreetablissement hebben gekozen, maar doe mijn best om de overtollige calorieën enigszins smakelijk tot mij te nemen. De schnitzel is niet verkeerd, maar de royale titel slaat toch meer op de portie dan op de smaak. Ik kom tot het besef dat dit vreselijke oord des verderf van de vleesindustrie de eenvoudige maar tegelijk complexe dualiteit van onze samenleving blootlegt, want terwijl het hier niet op kan, zijn andere mensen heel bewust vegetarisch omdat vleesconsumptie gewoon pervers is en zeker in deze omvang.
Ik begin me schuldig te voelen bij elke hap die ik binnensteek en dat niet alleen tegenover het varken dat zijn leven heeft gegeven voor 250 gram smaaksensatie. In mijn hoofd staart het hele dierenrijk me verwijtend aan…
Ik vraag me af of ik onze poes Maurice straks nog recht in de ogen kan kijken!
Jan Verheyen