Je zit in de zonnetje, op een strandje of terrasje, lekker met de voetjes omhoog, een fris rosétje binnen handbereik en je leest een boekje. (De zomer vraagt blijkbaar om verkleinwoorden.) Het is best een interessant artikel over cosmetica of zo. Informatief, helder maar een beetje te clean. De afwisseling tussen de zinnen is te perfect en nooit eens een spelfout of woordspeling. Naast het artikel staat een foto van een onschuldig kijkend, mooi meisje van vooraan in de twintig. Sofie Vermeulen.
Je hebt het eerst niet in de gaten, want in zo’n blad lijkt de wereld zich vooral te bekommeren over woninginrichting en de perfecte city-trip. Niemand in de wereld van ELLE heeft last van okselvijvers, insectenplagen of een rothumeur. Ze zijn allemaal jong, mooi, kerngezond en goedlachs. Je weet dat het nep is, maar hoe nep, dat werd deze week pas helemaal duidelijk. Sofie Vermeulen bestaat namelijk helemaal niet. Ik zou graag boos willen worden, op haar bestaansloosheid, op hoe ze zich voordoet als een redactrice die een nacht of twee op dit stukje heeft zitten te zwoegen, er iets bij dacht, onderzocht, voelde. Maar nee, Sofie interesseert dat geen bal. Ze is een artificieel intelligent wezen. Niet eens een wezen. Een gigantische rij aan eentjes en nulletjes. Haar baas heeft haar talloze artikels laten produceren. Ook bij andere bladen doen ze dat. Elise van Forbes, Claire, Marta,.. allemaal artificiële meiden die geen druppel zweet laten, geen nacht overslaan, geen liters koffie wegslurpen om elke punt en komma op de juiste plek te krijgen.
Ik vind dat jammer. Want ik weet hoe leuk het is om een idee op je scherm vorm te zien krijgen, het weer weg te gooien, te mierenneuken over dit of dat woord... Het creatieve proces; 10% inspiratie, 90% transpiratie. Maar geen bloed, zweet of traan bij Sofie. Zij floept zomaar in een paar klikken een helder, overzichtelijk verhaal over mascara op je scherm, met foto’s en al. Sofie jubelt zelfs niet een klein beetje als het klaar is. Het maakt haar ook niks uit of iemand het leest, interessant vindt of stom. Sofie voelt niets.
Waarom moet AI de leuke dingen vervangen? Kan ze niet, terwijl ik gezellig stukjes zit te schrijven, de was opplooien of mijn stoep vegen? En als ik dan eindelijk met een koel drankje in de zon een blad wil gaan lezen, met artikels van echte mensen, kan Sofie Vermeulen misschien ook even het onkruid wieden. Het wordt warm, Soof, al merk jij daar niks van.
Claudia Nieuwenhuizen